*Γράφει η Στέλλα Ζαχαριουδάκη – εκδότρια του CPA magazine
1η Οκτωβρίου- Η μέρα που καθιερώθηκε για να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε τον παππού και τη γιαγιά, τον υπερήλικα πατέρα και την μητέρα σαν ελάχιστο φόρο τιμής και σεβασμού στους ανθρώπους που, αν και τους αποδίδουμε την έννοια των «απομάχων της ζωής» κάθε άλλο παρά απόμαχοι είναι, αφού συνεχίζουν να βρίσκονται στο πλευρό των παιδιών τους και των εγγονιών με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν να συνεισφέρουν.
Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία», υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990 για να μας υπενθυμίζει τον αγώνα που έδωσε αλλά και δίνει ο καθένας από αυτούς.
Γιορτή λοιπόν του παππού και της γιαγιάς…
-Αλήθεια πόσοι από εμάς τους θυμόμαστε καθημερινά;
-Πόσοι τους θυμόμαστε σημαντικές ημέρες όπως η γιορτή τους, τα γενέθλιά τους;
Η καθημερινότητα για όλους είναι σκληρή, ζούμε σε τρελούς ρυθμούς θέλοντας να τα προλάβουμε όλα, κάποια στιγμή δυστυχώς αμελούμε τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Είναι σημαντικό να είμαστε δίπλα τους κάθε στιγμή, να μην το βλέπουμε σαν υποχρέωση αλλά να γίνεται αποστολή και στόχος μας η καλύτερη διαβίωσή τους, ο σεβασμός και η προσοχή μας. Να μας νιώθουν κοντά τους με την παρουσία μας, να αναγνωρίζουμε τη σημαντική συμβολή στην κοινωνία αλλά κυρίως στην οικογένειά μας χωρίς να τους απομονώνουμε επειδή μεγάλωσαν και ίσως να ξεχνούν λόγω άνοιας κάποια γεγονότα ή ακόμη και εμάς τους ίδιους. Πόσο θλιβερή είναι πραγματικά η στιγμή που άθελά τους δεν θα μας αναγνωρίσουν , θα ρωτήσουν ποιοί είμαστε, θα μας φανούν «ξένοι» γιατί η ασθένεια θα τους κάνει να μας βλέπουν σαν άγνωστους, το σημαντικό όμως είναι ότι εμείς θα ξέρουμε ποιοί είναι οι ίδιοι και τι σημαίνουν για εμάς.
Είμαι πολύ ευαισθητοποιημένη με τα δύο άκρα της ανθρώπινης ύπαρξης, την αρχή, το ξεκίνημα της ζωής.. δηλαδή τα μικρά παιδιά, και την ολοκλήρωση δηλαδή τους ηλικιωμένους. Και ξέρετε γιατί; Γιατί και οι δύο ηλικιακές ομάδες έχουν ανάγκη τη βοήθεια για την επιβίωση, και, παρότι υπάρχει η ηλικιακή διαφορά ανάμεσά τους η σχέση μεταξύ των παιδιών και των ηλικιωμένων, είναι μία σχέση αγάπης και αλληλεπίδρασης.
Σήμερα οι ηλικιωμένοι βιώνουν μια πολύ κακή εποχή, κυρίως από οικονομικής πλευράς αφού προσπαθούν να επιβιώσουν με πενιχρές συντάξεις και ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η κατάσταση αυτή επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία τους, τους γεμίζει ανασφάλεια και το αποτέλεσμα είναι η κατάθλιψη και η απομόνωση αφού δεν μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια όπως έχει δικαίωμα κάθε άνθρωπος και μάλιστα στα τελευταία χρόνια της ζωής του όπως του αξίζει και έχει ονειρευτεί.
Όλοι μας μπορούμε να συμβάλουμε στον καλύτερο τρόπο ζωής τους δίνοντας τη θέση που τους αξίζει, κάνοντάς τους να νιώθουν χρήσιμοι. Να δείξουμε ενδιαφέρον για την υγεία τους, και για την ψυχολογία τους πρωτίστως. Ένα γεύμα μαζί τους, ένας καφές στη λιακάδα, ένα τηλεφώνημα για μία καλημέρα…. φράσεις όπως «καλημέρα γιαγιά», « χρειάζεσαι κάτι πατέρα;», «πήρες τα φάρμακά σου παππού;» «μητέρα τα εγγόνια σου σε αναζήτησαν, θα έρθεις την Κυριακή να φάμε όλοι μαζί;» είναι το καλύτερο δώρο για να νιώθουν όμορφα και ότι τους σκεφτόμαστε πάντα.
Λίγες ώρες με τα εγγόνια είναι μία σχέση που τους γεμίζει ενέργεια. Πόσες φορές τους βλέπουμε να βγάζουν το παιδί που κρύβεται μέσα τους, πόσες φορές δεν απολαμβάνουν τα παιδιά την παρέα τους, κάνοντας μαζί «ζαβολιές» που δεν θα.. αποκαλύψουν στην μαμά, θα φάνε κρυφά μαζί σοκολάτα, θα μαγειρέψουν το αγαπημένο φαγητό για το εγγονάκι τους, θα περάσουν ώρες ανεμελιάς παίρνοντας ζωή και δύναμη από αυτή την υγιή σχέση.
Δικαιούνται να ξενοιάσουν, να απολαύσουν τη ζεστασιά, τη φροντίδα και την αγάπη που επιζητούν, να χαρούν τα παιδιά τους να μιλήσουν να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους, τις γνώσεις που τους δίδαξε η ζωή, να μας πουν εκείνη την ιστορία που μας λένε αμέτρητες φορές, να νιώσουν χρήσιμοι και ενεργά μέλη της οικογένειας. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για εκείνους.
Να τους νοιαζόμαστε, να τους κρατάμε το χέρι όπως και εκείνοι όταν ήμασταν παιδιά.
Τι και αν η μνήμη τους έχει προδώσει, τι και αν το πρόσωπο είναι ρυτιδιασμένο από τις δυσκολίες της ζωής…. Πάντα θα είναι η ΓΙΑΓΙΑ ο ΠΑΠΠΟΥΣ, η ΜΗΤΕΡΑ ,ο ΠΑΤΕΡΑΣ μας.
Και να θυμάστε… αν είμαστε τυχεροί και φτάσουμε και εμείς σε αυτή την ηλικία…, θα μας αρέσει η μοναξιά των γηρατειών;
**Αφιερωμένο στη γιαγιά και στον παππού – σε εκείνους που δεν υπάρχουν πια αλλά και σε εκείνους που μεγάλωσαν και μας προστατεύουν ακόμη.
