*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος – Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος – Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Παραμονή των Χριστουγέννων σήμερα και είθισται, να ανταλλάσσουμε ευχές για το χαρμόσυνο γεγονός της γενέθλιας επετείου της Γέννησης του Ιησού Χριστού στη Γη.
Δεν θα μπω στη λογική να σχολιάσω εάν αυτή είναι η πραγματική ημερομηνία της Γέννησης του Υιού του Θεού, ούτε εάν πρέπει ή όχι να εορτάζεται. Δεν με αφορά. Μακράν εμού τέτοιες κουβέντες που θεωρώ ότι εγκλωβίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.
Παραμένοντας στο εορταστικό των ημερών, θα επαναλάβω κάτι που σχεδόν εθιμικά πλέον γράφω κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες:
-Να παραμείνουμε Άνθρωποι ολο το χρόνο και να επιδιώκουμε Ειρήνη παντού!
Ναι, αυτή είναι η ευχή μου προς όλους σας, προς όλους μας.
Θυμάμαι, ήταν μέρες του ’78, όπου με την παρέα μου – πιτσιρίκια στην παλιά πόλη της Ξάνθης της γενέτειράς μου – βγήκαμε με άσχημο καιρό να πούμε τα κάλαντα. Είχε κρύο πολύ, με σκούφους – κασκόλ και γάντια χοντρά… μάλιστα μας έπεφταν τα κέρματα (σ.σ. όσα μας έδιναν δηλαδη), λόγω του ότι δεν χωρούσε το χέρι με το γάντι στην τσέπη…
Κάποια στιγμή, σε ένα πλακόστρωτο στενάκι, χτυπάμε μια ξύλινη πόρτα ενός παλιού σπιτιού, για να “τα πούμε”. Ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται μία γιαγιά, με τις δραχμές στο χέρι αλλά και καλούδια κεράσματα που η ίδια είχε φτιάξει! Ηταν η μοναδική που μας είπε “καλώς τα παιδιά μου, κοπιάστε στο φτωχικό μου…”! Μπήκαμε μέσα. Παστρικιά η γιαγιά (σ.σ. παστρικιά σημαίνει καθαρή και βγαίνει απο την πάστρα), είχε βάλει τα λιγοστά στολίδια της στο ένα δωμάτιο που χρησιμοποιούσε για όλα, την κουζίνα δηλαδή.
Μας κέρασε, και μας είπε μια μικρή ιστορία για τότε που ήταν εκείνη μικρή στην Αν. Θράκη, την Αίνο αν δεν κάνω λάθος, και έλεγε και εκείνη σαν παιδί τα κάλαντα!
Οταν τη ρώτησα “γιατί γιαγιά είσαι μόνη σου…”, εκείνη δεν άργησε να μου πει: “αν δεν έχεις ειρήνη στο σπιτικό σου…”!
Μικρός εγώ τότε, δεν καταλάβαινα και πολλά! Η γιαγια όμως, ήξερε…
Πέρασαν τα χρόνια και η ενασχόληση με τη δημοσιογραφία, αν μη τι άλλο μου έμαθε τι σημαίνει “ειρήνη στο σπιτικό σου”!
Η γιαγιά ως “σπιτικό” δεν όριζε μόνο το κτίριο του σπιτιού της, αλλά γενικά την κατάσταση που πρέπει να βιώνει ο άνθρωπος: απο το σπίτι του μέχρι τη δουλειά του, την κοινωνία, τη χώρα που ζει!
Η γιαγιά επίσης, άνοιξε το σπιτικό της, μας κάλεσε μέσα και μας “φίλεψε” με ότι είχε: και ένα ποτήρι νερό έφτανε για να πάρεις απο τη ζεστασιά της ψυχής της.
Σήμερα, πόσοι ανοίγουμε τα σπιτικά μας σε συνανθρώπους μας, πόσοι βιώνουμε πραγματική ειρήνη σε ψυχή και διάνοια αλλά και σωματική ακεραιότητα;
Απο εκεί πηγάζει η ευχή μου: Να παραμείνουμε Άνθρωποι ολο το χρόνο και να επιδιώκουμε Ειρήνη παντού!
Να μείνουμε σε εκείνα που μάθαμε ως άνθρωποι και να μην είμαστε “δήθεν” και μόνο εκεί απ’ όπου “παίρνουμε”. Αν δίνουμε για να πάρουμε, τότε αυτό λέγεται συναλλαγή και όχι ανθρωπιά.
Να επιδιώκουμε την ειρήνη στην ψυχή μας, στο σπίτι μας, με τους ανθρώπους μας, στη δουλειά μας, στην κοινωνία και να δίνουμε μάχη για την ειρήνη στον τόπο μας. Γιατί χωρίς ειρήνη μέσα μας, θα είμαστε πάντα μόνοι!
Με την ευκαιρία του γιορτινού κλίματος, ήθελα να μοιραστώ και εγώ τις ευχές μου προς εσάς, είτε σας γνωρίζω είτε όχι.
Άλλωστε οι ευχές πρέπει να δίνονται απλόχερα, όπως και η αγάπη!
Χρόνια πολλά συνάνθρωποι!
