*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος – Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Απο την καθιέρωση του 3ου Βαθμού Αυτοδιοίκησης, της αιρετής δηλαδή Περιφέρειας, καταργήθηκαν οι λεγόμενες “Νομαρχίες” αλλά και οι “Διευρυμένες Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις”.
Αυτό πρακτικά έθεσε ένα μεγάλο διακύβευμα: την Περιφερειακή Αντίληψη και την Ενιαία Περιφερειακή Πολιτική.
Βέβαια, όλα έγιναν βιαστικά, μιας και ακόμα δεν είχε προλάβει να “ωριμάσει” ο θεσμός της αιρετής Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και με όλες τις παθογένειες που αυτή “κουβαλούσε”, προτρέξανε οι της κεντρικής πολιτικής σκηνής και θέσπισαν την αιρετή Περιφερειακή Διοίκηση.
Απο τότε, οι περισσότερες Περιφέρειες ψάχνουν τον προσανατολισμό τους. Και δεν είναι αυτό που αναφέρω ούτε υπερβολή ούτε αποτελεί πρόθεση παραπληροφόρησης.
Το αντίθετο μάλιστα, το παρόν σημείωμα έχει σκοπό να αναδείξει την αναγκαιότητα της απόκτησης μιας Περιφερειακής Συνείδησης στους πολίτες, μέσω μιας Σύγχρονης Περιφερειακής Πολιτικής που πρέπει να ασκήσει η εκλεγμένη περιφερειακή διοίκηση.
Ιδιαίτερα εδώ στη Θράκη και την Αν. Μακεδονία, όπου η αποβιομηχάνιση, η φυγή των ενεργών ηλικιών για αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, η οικονομική συρρίκνωση, η υπογεννητικότητα, η έλλειψη υποδομών και αναπτυξιακών προοπτικών, είναι απο τα καίρια προβλήματα της περιοχής.
Και δεν μπορούμε να λέμε ότι “φταίει το κακό Αθηνοκεντρικό Κράτος”, γιατί αυτό υπήρχε και θα υπάρχει για πολλά – πολλά χρόνια!
Κάποιες Περιφέρειες, αιρετές, έχουν αποδείξει ότι αν διαθέτουν ηγέτες με όραμα, με γνώση του τόπου, με γνώση της άσκησης Περιφερειακής Πολιτικής, μπορούν να κάνουν πολλά και ακόμη περισσότερα, χωρίς να περιμένουν απο την κεντρική εξουσία.
Οραματίζονται, σχεδιάζουν, μελετούν, ετοιμάζουν, καταθέτουν, διεκδικούν και πετυχαίνουν πολλά για τον τόπο τους.
ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΟΥΝ τις πόλεις και τους πρώην νομούς της ενιαίας Περιφέρειας. ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΩΣ ΤΟΠΑΡΧΕΣ, ενώ εκπροσωπούν το σύνολο μιας Περιφέρειας.
Η Θράκη, εκτός της περιόδου Γ. Παυλίδη που έκανε φιλότιμες προσπάθειες, αλλά και του Αρη Γιαννακίδη που έβαλε κάποιες βάσεις ως πρώτος αιρετός Περιφερειάρχης, ζει μέρες πολιτικής κατάπτωσης, χωρίς όραμα, χωρίς στόχους, χωρίς να δημιουργεί ελπίδα και προοπτική για τους κατοίκους.
Με Αντιπεριφερειάρχες σχεδόν “ευνουχισμένους” απο τον Περιφερειάρχη, που θέλει να ασκεί πολιτική, ενώ δεν έχει γνωρίσει καν τους τόπους και τις ιδιαιτερότητες που έχουν.
Με θεματικούς Αντιπεριφερειάρχες, που πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν σχέση με το θεματικό αντικείμενο που έχουν αναλάβει, πήραν όμως τις θέσεις για να ισορροπήσει πολιτικά η κατάσταση στο εσωτερικό της παράταξης του εκλεγμένου Περιφερειάρχη.
Καταστάσεις, έξω απο κάθε λογική προόδου και ανάπτυξης αλλά και άσκησης μιας ενιαίας πολιτικής και στρατηγικής.
Αν κάποιες Περιφέρειας έχουν πετύχει να δημιουργήσει το λεγόμενο “brand”, δηλαδή την επωνυμία τους και να γίνουν γνωστές εντός και εκτός χώρας, το κατάφεραν γιατί μπήκαν οι βάσεις μιας ενιαίας πολιτικής ανάπτυξης. Έγινε η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και των αναγκών και παράλληλα βρέθηκαν οι βασικοί πυλώνες πάνω στους οποίους και στήθηκε η τοπική ανάπτυξη, άρα και η τοπική οικονομία.
Αυτό, δεν συμβαίνει με τη Θράκη, που παραμένει ουραγός των πάντων!
Το ότι αυξάνεται ο τουρισμός σε κάποιες περιοχές, δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικών, αλλά πρωτοβουλιών κυρίως των επαγγελματιών του τουρισμού στην Αν. Μακεδονία και Θράκη.
Απο εκεί και μετά, μετράμε τα βιομηχανικά και βιοτεχνικά νεκροταφεία, αναζητούμε κατοίκους στα ερημωμένα χωριά, μετράμε τους αυξανόμενους θανάτους απο τις γεννήσεις και παρακολουθούμε την ανάπτυξη μιας παράλληλης και αθέμιτης οικονομίας στη Θρακική Ενδοχώρα, χωρίς να μπορούμε να την αναχαιτίσουμε.
Οπως αντιλαμβάνεστε αγαπητοί μου αναγνώστες, το ζήτημα δεν είναι προσωπικό ούτε κομματικό, με κανέναν απο όσους δραστηριοποιούνται με τα κοινά, αλλά είναι βαθιά πολιτικό.
Γιατί η Θράκη χρειάζεται πολιτική ριζικών αλλαγών.
Γιατί η Θράκη απαιτεί, όσο καμία άλλη Περιφέρεια στην Ελλάδα, μία ενιαία πολιτική περιφερειακής ανάπτυξης, που να εγγυάται μεταξύ άλλων, την εσωτερική θωράκιση και το μέλλον όσων διαβιούν σε αυτή.
