*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Καταρχήν, θα πρέπει να διευκρινίσω τα εξής προς αποφυγήν οποιασδήποτε προσπάθειας παραποίησης των παρακάτω γραφομένων μου και κυρίως της προθέσεως, που δεν είναι άλλη, η κατάθεση και μιας άλλης οπτικής του θέματος που απασχολεί επικοινωνιακά την κοινωνία μας.
Πρώτον, καταδικάζω απερίφραστα κάθε μορφής βίας, είτε είναι σωματική είτε είναι ψυχολογική. Τα όποια μέσα χρησιμοποιούνται προς αυτή την κατεύθυνση είναι επίσης καταδικαστέα.
Δεύτερον, καταδικάζω και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό, την απόπειρα βιασμών ανηλίκων παιδιών και δη βρεφών απο αρρωστημένα μυαλά, που θα έπρεπε να βρίσκονται σε εγκλεισμό και όχι να αντιμετωπίζονται ως απλοί ποινικοί. Επιτέλους το σύστημά μας, θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί προς την κατεύθυνση του διαχωρισμού του βαρυποινίτη επικίνδυνου κακοποιού και του άρρωστου εγκληματία. Οχι ως ελαφρυντικό, αλλά ουσιαστική επίδραση στο πως καταλήγουν να εκτελούνται τα αδικήματα και με ποια κίνητρα.
Αφορμή του σημερινού μου άρθρου, είναι τα όσα είπε ο δικηγόρος του ιερέα που κατηγορείται για ασέλγεια, Ανδρέας Θεοδωρόπουλος:
“…έγινε μόδα πλέον να καταγγέλλουμε βιασμούς! Όταν τα κορίτσια υφίστανται ψυχολογική πίεση θα πρέπει να τα καταγγέλλουν αμέσως, όχι να περιμένουν τρία ή τέσσερα ή πέντε χρόνια», είπε.
Είναι ή όχι “μόδα” τελικά οι καταγγελίες;
Ο δικηγόρος του ιερέα, είναι βέβαιο ότι το συλλογισμό του αυτό, θα τον χρησιμοποιήσει αναγκαστικά στην υπερασπιστική του γραμμή, προκειμένου να πέσει στα “μαλακά” ο ιερωμένος που υπέπεσε στο αδίκημα ή αδικήματα για τα οποία κατηγορείται και καταγγέλλεται.
Εκείνο που διακρίνει όμως κανείς, απο τη δήλωση του δικηγόρου υπεράσπισης του Ιερέα αλλά και άλλων υποθέσεων ίδιας υφής, όπως και απο τοποθετήσεις ψυχολόγων – ψυχιάτρων, είναι η “ευκολία” που καταγγέλλονται υποθέσεις, χωρίς στοιχεία της περισσότερες φορές, ενώ το υπόβαθρο που υπάρχει πίσω απο αυτές, είναι πολλές φορές “θολό” ως προς τα πραγματικά γεγονότα.
Είναι πέρα απο κάθε αμφιβολία βέβαιο, ότι καμία υπόθεση δεν ομοιάζει με τις άλλες και ως έτσι δεν “τσουβαλιάζουμε” τις καταγγελίες προς μία κατεύθυνση. Ούτε τις ταυτίζουμε. Χρήζουν όμως ανάλυσης και κυρίως επικοινωνιακής, μιας και αυτό που περνάει στην κοινωνία, δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το ζήτημα των βιασμών, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και άλλων μορφών βίας ιδιαίτερα κατά των γυναικών ή ανήλικων παιδιών (αγοριών και κοριτσιών), αλλά οι… “ροζ” λεπτομέρειες, μιας και “πουλάει” το λίγο σκανδαλοθηρικό και κουτσομπολίστικο στην εποχή μας, κυρίως απο την εποχή της ίδρυσης της ιδιωτικής τηλεόρασης και μετά, όπου απελευθερώθηκαν τα ήθη της λειτουργίας των τηλεοπτικών προγραμμάτων και επικράτησαν εκπομπές “φθηνού” περιεχομένου και κόστους!
Οι Καταγγελίες…
Οταν η κα Μπεκατώρου κατήγγειλε μετά απο 20 και πλέον χρόνια τη σεξουαλική παρενόχληση που δέχθηκε, ξεκίνησε ένα ντόμινο αποκαλύψεων για ηθοποιούς, σκηνοθέτες, προπονητές, ιερείς, φαρισέους κλπ…κλπ…
Είναι αληθινές οι καταγγελίες;
Ουδείς γνωρίζει και σε ποιο βαθμό. Οι δικογραφίες είναι στη Δικαιοσύνη και θα εξεταστούν σε δημόσιες και μη συνεδριάσεις, εναποθέτοντας όλοι τις ελπίδες μας, ότι οι Ελληνες Δικαστές δεν θα δικάσουν με γνώμονα την κοινωνική κατακραυγή, αλλά με βάση τις αρχές του Ποινικού Δικαίου και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, δηλαδή με αποδείξεις, μαρτυρίες και πειστήρια που θα κρίνουν την έκβαση κάθε υπόθεσης.
Το ερώτημα που γεννάται είναι, έπρεπε αυτές οι υπόθεσεις να δουν το φως της δημοσιότητας, τη στιγμή κατά την οποία είναι στο στάδιο της προδικασίας, της δικαστικής έρευνας, της κατάθεσης μαρτύρων και της προφυλάκισης των κατηγορουμένων;
Πόσο ωφέλησε αυτό μία κοινωνία, που είναι ταλαιπωρημένη απο την ανέχεια μιας δεκαετούς και πλέον οικονομικής κρίσης με όλα παράλληλα προβλήματα;
Πόσο ωφέλησε μία κοινωνία τραυματισμένη απο καθημερινούς θανάτους λόγω του φονικού ιού COVID-19, που τα αντανακλαστικά της ήταν είναι ήδη απενεργοποιημένα λόγω του υποχρεωτικού εγκλεισμού και της ανατροπής συντεταγμένων κοινωνικοποίησης;
Και εν τέλει, υπάρχει περίπτωση να ωφελείται ο κατήγορος απο τη δημοσιότητα της καταγγελίας του, εάν ο σκοπός του είναι να τιμωρηθεί ο κατηγορούμενος; Νομικά και στρατηγικά φυσικά και όχι. Εκτός και αν ο σκοπός είναι η δημοσιότητα του κατηγόρου, του δικηγόρου που έχει αναλάβει την υπόθεση και ο απώτερος σκοπός είναι άλλος απο αυτή καθ’ αυτή την καταγγελία και την ουσία της.
Οι νεαρές και οι σουϊτες!
Γονιός είμαι και τρέμει η ψυχή μου για την κοινωνία που ζουν τα παιδιά μας. Ομως φροντίζω να τα οπλίσω με ψυχικά και γνωστικά εφόδια, έτσι ώστε να αποφεύγουν τις προκλήσεις και κυρίως τις κακοτοπιές.
Διότι, όσο όμορφη και αν είναι η παρέα, όσο φραγκάτη, που λέγαμε και στα χρόνια μου, όσο λάμψη και να έχει, οι κίνδυνοι παραμονεύουν και σχεδόν είναι ορατοί πάντα.
Μία σουϊτα, μία spor αμαξάρα, ένα rolex ρολογάκι, ε… ξετρελαίνουν κάποιες κοπελιές που τους αρέσουν τα λούσα και το φαίνεσθαι! Η επόμενη στιγμή όμως μπορεί να είναι οδυνηρή.
Και όπως αποδείχθηκε, σύμφωνα πάντα με τις καταγγελίες της 24χρονης, οι νεόπλουτοι νεαροί και γόνοι μεγάλων τζακιών, τις παρέσυραν και μία εξ’ αυτών, η ίδια δηλαδή, υπέστει την κακοποίηση…
Τα υπόλοιπα θα τα κρίνει η Δικαιοσύνη.
Εκείνο που με προβλημάτισε εξ’ αρχής, ήταν σε ποιον δημοσιογράφο έκανε την καταγγελία η 24χρονη και μάλιστα χωρίς να κρύβει το πρόσωπό της. Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, έχει γράψει ιστορία στον “Κίτρινο Τύπο” και αποτέλεσε πάντα το “γρανάζι” υποτιθέμενων αποκαλύψεων του συστήματος, όταν αυτό ήθελε να αποβάλλει κάποιον απο τις τάξεις του. Δεν θα αναφερθώ σε γεγονότα, είναι γνωστά άλλωστε. Η όντως πετυχημένη ερευνητική δημοσιογραφία και οι πηγές του, δεν λειτούργησαν σχεδόν ποτέ προς όφελος της δημοσιογραφίας και αυτό το επιβεβαιώνει όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας.
Παράλληλα, η 24χρονη, σε αντίθεση με άλλες καταγγέλλουσες, δεν έκρυψε το πρόσωπό της, προκαλώντας ποικίλα σχόλια: άλλοι το επικρότησαν λέγοντας ότι “αυτό είναι μαγκιά και ψυχική δύναμη” και άλλοι θεώρησαν ότι η μή απόκρυψη της εικόνας της είναι “μέρος μιας καταγγελίας που υποκρύπτει πολλά…” αφήνοντας υπαινιγμό για την οικονομική κατάσταση των καταγγελλόμενων προσώπων.
Το παιχνίδι με τη φωτιά…
Οι παλιοί έλεγαν μία σοφή κουβέντα: “αν δεν παίξεις με τη φωτιά, δεν καίγεσαι…”. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τα ανήλικα, δεν ισχύει για τις περιπτώσεις όπου βεβαιωμένα υπήρξε εκμετάλλευση δύναμης και αντίληψης του θύματος.
Ισχύει όμως για τις περιπτώσεις που κάποιοι ή κάποιες “παίζουν με τη φωτιά”, όπως τα ποτά σε σουϊτες, οι καφέδες σε σπίτια σκηνοθετών, και τόσα άλλα που δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω.
Καταλήγω λέγοντας το εξής:
-Η κοινωνία μας, έχει πέσει σε έναν φαύλο κύκλο ρηχής ενημέρωσης, που παραπέμπει σε μία παρακμή, σε μία διάλυση των κοινωνικών σχέσεων και ηθών, με συνυπεύθυνους όλους μας. Ευθύνη για εμένα, εκτός των περιπτώσεων που προανέφερα περι ανηλίκων και αδυνάμων, έχουν όλοι. Και καταγγέλλοντες και καταγγελλόμενοι. Οπως ευθύνη έχουν και οι θεσμοί που επιτρέπουν σε μία κοινωνία που συνεχίζει να διέρχεται κρίση αξιών, να μεταδίδονται σε επίπεδο σήριαλ, “ειδήσεις” και γεγονότα, με λεπτομέρειες που δεν βοηθούν στην κατανόηση του θέματος, αλλά απλά στην αύξηση της τηλεθέασης και στην ακόμη περισσότερο καταρράκωση ηθών και αξιών.
Ας μην κάνουμε λοιπόν “μόδα” τις καταγγελίες, ας μην επιδιώκουμε δημοσιότητα μέσα απο αυτές ή οφέλη απο αποζημιώσεις ή εξωδικαστικές συναλλαγές, αλλά τα όποια αδικήματα να τα διαχειριζόμαστε με τους νομικούς μας συμβούλους και τη Δικαιοσύνη “εντός των τοιχών”.
Ο νοών, νοείτω!
