*
Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης,
Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής
του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, ήρθε να προστεθεί σε άλλα τόσα που πονούν αυτή τη χώρα, με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.
Ο μεγαλύτερος τραυματίας όμως, είναι η ίδια η Ελλάδα. Με τραύματα που τελικώς δεν μπορούν να επουλωθούν, γιατί “συντηρούνται” απο την ανικανότητα των πολιτικών της αλλά και του ίδιου του λαού της!
Ξέρω, ότι όσα θα γράψω σήμερα θα κατηγορηθούν “ως υποστήριξη στην κυβέρνηση” (σ.σ. προεξοφλώ ότι ουδόλως με ενδιαφέρει), όπως επίσης και ως “παραπλάνηση του κοινού απο το τραγικό γεγονός” (σ.σ. που επίσης δεν με αφορά).
Εχω μάθει να γράφω την άποψή μου και να την υπογράφω, με όποιες συνέπειες έχει αυτό έναντι της επαγγελματικής μου εξέλιξης και έναντι του νόμου, αν και εφόσον χρειαστεί. Γιατί για εμένα, δημοσιογράφος είναι αυτός που γράφει την αλήθεια και έχει το θάρρος της γνώμης του να την υπηρετεί.
Συνεχίζω λοιπόν και λέω, πως η Ελλάδα, η χώρα αυτή που θα μπορούσε να είναι υπόδειγμα λειτουργίας και Δημοκρατίας, σήμερα σύρεται ξανά σε μία δίνη πολιτικής αναταραχής, λόγω ενός τραγικού δυστυχήματος.
Είναι πολιτικό το ζήτημα της μη ορθής λειτουργίας των σιδηροδρόμων στην Ελλάδα;
Αν ναι, τότε σημαίνει ότι ως Έλληνες ψηφοφόροι ψηφίζουμε με βάση τις προγραμματικές εξαγγελίες του κάθε κόμματος και όχι με κριτήριο την πολιτική και κομματική μας τοποθέτηση.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ισχύει αυτό, τότε ορθώς βρίσκονται στο δρόμο όλοι όσοι διαμαρτύρονται. Γιατί ψήφισαν Ν.Δ. που τους υποσχέθηκε ότι θα κάνει καλύτερους τους σιδηροδρόμους και δεν το έπραξε, με αποτέλεσμα να χαθούν άδικα τόσες ανθρώπινες ζωές, με υπαιτιότητα και τα τοποθετημένα “κομματόσκυλα” στη θέση του Σταθμάρχη!
Δεδομένης αυτής της λογικής λοιπόν, αναρωτιέμαι, γιατί δεν έγιναν τόσες διαδηλώσεις για το πολύνεκρο δυστύχημα στο Μάτι, γιατί δεν έγιναν τόσες διαδηλώσεις για τις αδικοχαμένες ψυχές των πιλότων της πολεμικής μας αεροπορίας που χάνονται τόσο άδικα απο τεχνικές αστοχίες των μαχητικών αεροσκαφών, γιατί δεν έγιναν μαζικές διαδηλώσεις για τον άδικο χαμό των στελεχών του ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ που μετέφερε απο τα νησιά ασθενείς και χάθηκαν όλοι στα παγωμένα νερά του Αιγαίου και ο λόγος ήταν πάλι επιχειρησιακός…
Και μπορώ να αναρωτηθώ για πολλά, μικρά και μεγάλα, που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: να χάνονται ζωές ανθρώπων, να κλείνουν σπίτια, να μένουν παιδιά ορφανά, να καίγονται και να χάνονται περιουσίες… Και να έχουν την ίδια μάλιστα αιτία: ανθρώπινο λάθος, μη ορθή τήρηση των προβλεπόμενων συμβάσεων υλοποίησης έργων εκσυγχρονισμού, μη αποκατάσταση βλαβών, έλλειψη ανταλλακτικών και τα λοιπά… και τα λοιπά…!
Δυστυχώς όμως, εδώ δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου. Δεν μπορώ να απενεργοποιήσω τα δημοσιογραφικά αντανακλαστικά μου και να δεχθώ το κάθε λογής κομματικό αφήγημα που ψάχνει αίμα και δάκρυ για να πάρει δημοσκοπικά κέρδη και ίσως να εκλεγεί απο τις στάχτες ενός δυστυχήματος.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, για εμένα το θέμα των Τεμπών, το θέμα της τραγωδίας στο Μάτι, η περίπτωση πτώσης του Ελικοπτέρου στα Ιμια, η ανύπαρκτη σεισμολογική εθνική πολιτική, η απουσία θωράκισης απο καιρικά και άλλα φαινόμενα, δεν είναι πολιτικό. Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι κομματικό.
Η έλλειψη ενσυναίσθησης της ευθύνης έναντι του λαού απο πλευράς όλων των κυβερνώντων αλλά και αμφίδρομα η έλλειψη πολιτικής και όχι κομματικής κουλτούρας απο πλευράς του εκλεκτορικού σώματος που προέρχεται απο το λαό, είναι τα βασικότερα αίτια της αποδιοργάνωσης του κράτους.
Σκεφτείτε, για πόσα εμείς ως λαός είμαστε υπεύθυνοι που δεν τα τηρούμε και αναζητούμε κάθε φορά καταφύγιο και προστασία σε πολιτικά μέσα για να μην δεχθούμε τις συνέπειες της ανευθυνότητάς μας, που πολλές φορές είναι καταστροφική.
Σκεφτείτε, για πόσα θέματα έχει παραπεμφθεί και θα συνεχίσει να παραπέμπεται η χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για μη τήρηση αυτονόητων πραγμάτων, που αν εφαρμοζόταν θα είχαμε αποφύγει χιλιάδες καταστροφικές περιπτώσεις και τραγωδίες, όπως αυτή των Τεμπών, του Ματιού, και τόσων άλλων!
Σκεφτείτε, με τις επιλογές μας και πάντα επηρεαζόμενοι απο το κλίμα που διαμορφώνουν οι έχοντες την οικονομική εξουσία και δύναμη, πόσες φορές αυτή η χώρα άλλαξε κυβέρνηση αναίτια, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί επιφανειακά το πολιτικό “εγώ” του λαού και ουσιαστικά να υλοποιηθούν τα συμφέροντα που προανέφερα.
Και τέλος σκεφτείτε, ότι η κάθε κυβέρνηση που ανεβαίνει στην εξουσία, παύει να έχει όνομα και γίνεται κυβέρνηση της χώρας. Ως έτσι, η ευθύνη ανήκει σε όσους κυβέρνησαν και σε όσους θα κυβερνήσουν.
Αν λοιπόν η διαμαρτυρία απευθύνεται σήμερα σε έναν Μητσοτάκη και αύριο ενδεχόμενα σε έναν Τσίπρα ή Ανδρουλάκη ή Κουτσούμπα ή Βελλόπουλο ή Βαρουφάκη, εξυπηρετεί τα εκάστοτε και μόνο συμφέροντα, που αντι να αναδείξουν το πραγματικό πρόβλημα δυσλειτουργίας της χώρας σε καίριους τομείς, μας “σερβίρουν” όλο το πικάντικο παρασκήνιο των συνομιλιών του σταθμάρχη, το αν έφαγε σουβλάκια ο έτερος σταθμάρχης, γελοιοποιώντας τη μνήμη των θανόντων, γελοιοποιώντας την ίδια τη χώρα!
Αν όμως η διαμαρτυρία απευθύνεται σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, ως διαχειριστές της εξουσίας και εν δυνάμει διαχειριστές της εξουσίας, τότε πρέπει να κατέβουν οι σημαίες της διαμαρτυρίας που φέρουν χρώματα κομμάτων, και πρέπει να αναρτηθούν μόνο οι ελληνικές σημαίες, γιατί διαμαρτυρόμαστε για τη χώρα και όχι το κόμμα που εξουσιάζει.
Συνέλληνες, δεν με αφορά αν γίνομαι αρεστός ή όχι. Με ενδιαφέρει να είμαι χρήσιμος στην κοινωνία που ζω και αναπνέω και ζουν τα παιδιά μου και όσοι αγαπώ και συναλλάσσομαι μαζί τους ανθρώπινα.
Ας διαμαρτυρηθούμε για τη χώρα, ας διαμαρτυρηθούμε για τη μη ίδρυση Ανωτάτων Αρχών που θα ελέγχουν τη λειτουργία του Κράτους.
Ας διαμαρτυρηθούμε για το διακοσμητικό ρόλο της θέσης της Προεδρίας της Δημοκρατίας, η οποία πια, πρέπει να αποκτήσει ρόλο ουσιαστικό και όχι μόνο θεσμικό.
Ας διαμαρτυρηθούμε για την έλλειψη Γενικού Εισαγγελέως στη χώρα, που θα ελέγχει κάθε πτυχή της Δημόσιας Ζωής και λειτουργίας πολιτικών και θεσμικών οργάνων.
Ας διαμαρτυρηθούμε για να γίνουν εθνικά τα υπουργεία Εξωτερικών, Παιδείας, Υγείας, Πολιτισμού και Υποδομών.
Μόνον και μόνον τότε, η Ελλάδα θα μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο.
