*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος – Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Το “κερασάκι” στην σαπισμένη “τούρτα” της κοινωνίας που ζούμε, είναι η περίπτωση της κακοποίησης του 3χρονου Άγγελου, που κακοποιήθηκε απο τους ίδιους του τους γονείς. Μία κακοποίηση χωρίς όρια…
Τι να πρωτοθυμηθεί όμως κανείς για τις κακοποιήσεις των παιδιών, σε διάφορες ηλικίες και πόσες απο αυτές δεν βλέπουν καν το φως της δημοσιότητας, γιατί οι κοινωνίες είναι φοβικές, κλειστές, κρύβουν καλά κάτω απο το χαλί τις αλήθειες και έχουν μάθει να ζουν με τα γεγονότα αυτά ως “κάτι φυσιολογικό…”
Και μετά, τα θύματα αυτά, τα κακοποιημένα παιδιά, μεγαλώνουν αφού επιζήσουν, μπαίνουν στην κοινωνία και κουβαλούν μέσα τους όλα εκείνα που έζησαν μέσα στο σπίτι τους και άλλα τόσα που βίωσαν ενόσω πορεύονταν στην ίδια την κοινωνία.
Και έρχεται εκείνη η ώρα, που αυτά τα κακοποιημένα παιδιά, γίνονται ακόμα και γονείς, ηθελημένα ή μη, στον καιρό τους ή τυχαία ή πιεσμένα απο τον οικογενειακό περίγυρο.
Ποιος όμως ελέγχει τον νέο γονέα;
Θα μου πείτε τι γράφω…
Σωστά, τι ψάχνω μέσα στα άχυρα…
Έλα όμως που το κοινωνικό φαινόμενο της διαστροφής, της γενικής ανικανότητας κοινωνικής συμπεριφοράς και ενσωμάτωσης, της ανυπαρξίας παιδείας γύρω απο το θέμα “δημιουργώ οικογένεια”, γίνεται ένας επερχόμενος εφιάλτης!
Εφιάλτης, ο οποίος τείνει να σκεπάσει απο τις μικρότερες μέχρι τις μεγαλύτερες κοινωνίες. Και δεν δεν είναι ζήτημα μόνο της οικονομικής ανέχειας, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της καταρράκωσης των θεσμών και των αξιακών προτύπων.
Κατά κοινή ομολογία, πρέπει να παραδεχθούμε ότι: η οικογένεια ως θεσμός έχει διαλυθεί και όλοι συζούν απλά σε κοινή στέγη, η εκπαίδευση περνά μέσα απο την κρίση του τεχνικού και ουσιαστικού της ρόλου, η επιμόρφωση είναι ανύπαρκτη απο δομές του κράτους και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί λειτουργούν στη λογική της καταστολής και όχι της πρόληψης.
Με βάση αυτές τις παραδοχές, το να γίνει κάποιος γονιός δεν ελέγχεται απο κανέναν άλλο, παρα μόνο απο την εξέλιξη της σχέσης του, τα “θέλω” του, την οικογενειακή και οικονομική ευημερία.
Σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται το ψυχολογικό υπόβαθρο. Δεν ελέγχεται το κοινωνικό status, δεν γίνεται έρευνα σε εκείνα τα επίπεδα και τις βαθμίδες, προκειμένου να διασφαλιστούν τουλάχιστον τα βασικά, δηλαδή μιας υγιούς ψυχικής επαφής και συνύπαρξης, μιας υγιούς εξέλιξης εγκυμοσύνης, μιας υγιούς πορείας ενός οικογενειακού περιβάλλοντος που θα διασφαλίζει την ασφάλεια των μελών του.
Λείπουν απο κάθε κοινωνική βαθμίδα εκείνες οι ειδικότητες που θα βοηθούν την πορεία του νέου, του έφηβου, του ενήλικα, του υποψήφιου πατέρα και της υποψήφιας μητέρας.
Λείπει το κοινωνικό κράτος, που έχει αφήσει στον αυτόματο πιλότο, μια κοινωνία χωρίς πυξίδα, που βιώνει μία ανέλεγκτη ενοχοποίηση, στοχοποίηση και εισπράττει τα αποτελέσματα της αυτοκαταστροφής της.
Βρισκόμαστε στο 2025… και ακόμη συζητούμε για τα αυτονόητα, όταν χάνονται αθώες ψυχές στο βωμό της βιαιότητας ανθρώπων που στερούνται βασικών και στοιχειωδών ανθρωπιστικών ενστίκτων.
Και τελικά… είμαστε ακόμα ζωντανοί…
Γονιός είμαι, και πονάω…