Από τις προειδοποιήσεις της Φον ντερ Λάιεν για την κινεζική εξάρτηση έως τις μυστικές διπλωματικές επαφές ΗΠΑ–Ρωσίας και τη γέννηση μιας ευρωπαϊκής «CIA», η ήπειρος δοκιμάζεται σε όλα τα μέτωπα. Πίσω από κάθε είδηση για την εβδομάδα που κλείνει, διαφαίνεται το ίδιο ερώτημα: μπορεί ένας τεχνοκράτης οραματιστής όπως ο Μάριο Ντράγκι να γίνει ο άνθρωπος που θα σώσει την Ευρώπη από την έλλειψη συναισθήματος;
-
Ο Ντράγκι Τα Λέει Έξω Από τα Δόντια: «Η Ευρώπη Δεν Μπορεί να Περιμένει Άλλο!»
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, παρουσίασε μια τολμηρή πρόταση για το μέλλον της Ευρώπης, προωθώντας την ιδέα ενός «πραγματιστικού φεντεραλισμού» ως μοναδικής ρεαλιστικής λύσης για να ξεπεράσει η Ευρωπαϊκή Ένωση το σημερινό της αδιέξοδο.
Μιλώντας στο Οβιέδο της Ισπανίας, με αφορμή τη βράβευσή του με το Βραβείο Πριγκίπισσας των Αστουριών για τη Διεθνή Συνεργασία, ο Ντράγκι προειδοποίησε ότι η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο παγκόσμιο περιβάλλον «προστατευτισμού, μονομερών ενεργειών και επιστροφής της σκληρής στρατιωτικής ισχύος», χωρίς να διαθέτει τα απαραίτητα εργαλεία για να ανταποκριθεί.
«Το πρόβλημα είναι ότι η διακυβέρνησή μας δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια», σημείωσε, υπογραμμίζοντας πως «η ευρωπαϊκή δομή που υπάρχει σήμερα δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του 21ου αιώνα».
Ο Ντράγκι, ο οποίος το 2024 είχε συντάξει τη μεγάλη Έκθεση για την Ανταγωνιστικότητα της ΕΕ, κάλεσε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προχωρήσουν σε βαθιές θεσμικές μεταρρυθμίσεις και αναθεώρηση των Συνθηκών, ώστε η Ένωση να αποκτήσει την απαραίτητη ευελιξία για να κινηθεί ταχύτερα.
Κεντρική του πρόταση αποτελεί η συγκρότηση “συνασπισμών προθύμων” γύρω από κοινές στρατηγικές προτεραιότητες — από την άμυνα και την ενέργεια μέχρι την τεχνολογική καινοτομία. «Όσοι θέλουν να προχωρήσουν πρέπει να μπορούν να το κάνουν, χωρίς να κρατούνται πίσω από όσους επιλέγουν την αδράνεια», τόνισε, περιγράφοντας μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, όπου τα κράτη που επιθυμούν βαθύτερη ολοκλήρωση θα μπορούν να ηγηθούν της προόδου.
Ο «πραγματιστικός φεντεραλισμός», σύμφωνα με τον Ντράγκι, δεν σημαίνει επιβολή, αλλά ευέλικτη συνεργασία, ικανή να οδηγήσει στη δημιουργία ευρωπαϊκών πρωταθλητών σε τομείς όπως οι ημιαγωγοί και οι υποδομές δικτύων, μειώνοντας το ενεργειακό κόστος και ενισχύοντας την καινοτομία.
Παράλληλα, ο Ιταλός τεχνοκράτης δεν παρέλειψε να επισημάνει το πολιτικό εμπόδιο της αλλαγής: την ανάγκη κατάργησης του δικαιώματος βέτο στα κράτη-μέλη, μια πρόταση που παραδοσιακά προκαλεί αντιδράσεις, κυρίως από τις μικρότερες χώρες της ΕΕ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ντράγκι υπερασπίζεται μια πιο ομοσπονδιακή Ευρώπη. Ήδη από το 2022, ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, είχε καλέσει για τον τερματισμό των εθνικών βέτο και τη δημιουργία μιας πιο αποτελεσματικής, κυρίαρχης και ενωμένης Ευρώπης.
-
Η ΕΕ Πεθαίνει από Έλλειψη Συναισθήματος: Μπορεί Ένας Πόλεμος να Την Ενώσει Ξανά;
Η άνοδος του συντηρητικού εθνικισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ερώτημα που για δεκαετίες παρέμενε στη σκιά: μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να προσφέρει στους πολίτες της ένα αίσθημα του ανήκειν; Από τη Γερμανία και τη Γαλλία έως τη Βρετανία και το Βέλγιο, κόμματα που υπόσχονται να υπερασπιστούν «την πατρίδα» — συχνά εις βάρος των φιλελεύθερων αξιών — κερδίζουν έδαφος. Σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία, ήδη κυβερνούν.
Η ελκυστικότητά τους δεν οφείλεται τόσο στις πολιτικές τους προτάσεις, όσο στην ικανότητά τους να κινητοποιούν συναισθήματα. Όπως σημειώνει ο συντηρητικός διανοητής Yoram Hazony, οι άνθρωποι δεν επιθυμούν απλώς να ανήκουν – το έχουν ανάγκη. Πρόκειται, όπως τονίζουν κοινωνικοί ψυχολόγοι, για μια ανθρωπολογική αναγκαιότητα: ο άνθρωπος αναζητά μια κοινότητα που να του προσφέρει συναίσθημα, ασφάλεια και ταυτότητα.
Ο Hazony θεωρεί ότι μόνο το έθνος-κράτος μπορεί να καλύψει αυτή την ανάγκη. Είναι αρκετά μικρό για να γεννά συναισθηματικό δεσμό και αρκετά μεγάλο για να προσφέρει ένα “εμείς” απέναντι στους “άλλους”. Έτσι εξηγείται γιατί ο εθνικισμός λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά ως λαϊκιστικό αφήγημα: είναι απλός, διαισθητικός και βαθιά συγκινησιακός. Κάνοντας αυτό, αντλεί επιχειρήματα από κοινωνικούς ψυχολόγους όπως ο Roy Baumeister, που προχωρούν ακόμη περισσότερο. Υποστηρίζουν ότι η «ανάγκη του ανήκειν» είναι ένα ισχυρό και θεμελιώδες ανθρώπινο κίνητρο. Δεν πρόκειται για πολιτική προτίμηση, αλλά για ανθρωπολογική αναγκαιότητα να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου.
Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει, για πολλούς, αφηρημένη και τεχνοκρατική. Παρά τα σύμβολα – τη σημαία, τον ύμνο, το ευρώ ή το Erasmus – δυσκολεύεται να δημιουργήσει μια κοινή συναισθηματική ταυτότητα. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση γεννήθηκε από τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και προσανατολίστηκε στη συναίνεση, αποφεύγοντας τη σύγκρουση. Όμως η ιστορία δείχνει πως καμία πολιτική κοινότητα δεν εδραιώνεται μόνο στη λογική: χρειάζεται κοινή αφήγηση, ακόμη και μέσα από την αντίθεση με το «έξω».
Σύμφωνα με αναλυτές, αυτή η έλλειψη συναισθηματικού “εμείς” καθιστά το ευρωπαϊκό εγχείρημα ανθρωπολογικά μη βιώσιμο. Εάν οι πολίτες μιας μικρής ισπανικής πόλης δεν νιώθουν συνδεδεμένοι με έναν Σουηδό εργάτη ή μια τσεχική οικογένεια, η ΕΕ θα συνεχίσει να μοιάζει περισσότερο με γραφειοκρατικό μηχανισμό παρά με κοινότητα.
Ωστόσο, η σημερινή πολυκρίση – από τον πόλεμο στην Ουκρανία μέχρι την αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής – δημιουργεί μια ιστορική ευκαιρία. Παραδόξως, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει συμβάλει περισσότερο απ’ όλους στη διαμόρφωση ενός νέου ευρωπαϊκού “εμείς”. Η εισβολή του στην Ουκρανία και οι υβριδικές του επιθέσεις υπενθύμισαν στους Ευρωπαίους ποιοι είναι οι “άλλοι”. Αντίστοιχα, η περίοδος Τραμπ στις ΗΠΑ, με τον ανοιχτό ευρωσκεπτικισμό της, βοήθησε να διαμορφωθεί ξανά η ανάγκη για ευρωπαϊκή συνοχή.
Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι αποκαλούν αυτό το φαινόμενο “common enemy effect”: οι ομάδες συσπειρώνονται όταν αντιμετωπίζουν κοινή απειλή. Για την Ευρώπη, αυτή η απειλή ίσως αποτελέσει το κίνητρο για μια νέα συλλογική ταυτότητα.
Το στοίχημα είναι αν οι φιλελεύθερες δυνάμεις της ΕΕ θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν αυτή τη συγκυρία, προτείνοντας μια νέα μορφή συναισθηματικού ανήκειν – ένα “εμείς” ανοιχτό, πλουραλιστικό και συμπεριληπτικό. Μια «φυλή από φυλές», όπως το θέτουν οι αναλυτές, που θα αγκαλιάζει την ευρωπαϊκή ποικιλομορφία χωρίς να χάνει τη συνοχή της.
-
SOS από Φον ντερ Λάιεν: «Η Κίνα Κρατά το Μέλλον της Ευρώπης στα Χέρια της!»
Η πρόεδρος της Κομισιόν προειδοποιεί για τη “χρήση των αλληλεξαρτήσεων ως όπλο” και παρουσιάζει ένα νέο στρατηγικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή βιομηχανική ανθεκτικότητα.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοιμάζει ένα νέο σχέδιο με τίτλο “RESourceEU” για να περιορίσει την υπερβολική εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κίνα στις κρίσιμες πρώτες ύλες και τη διύλισή τους, ανακοίνωσε η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν το Σάββατο, μιλώντας στο πλαίσιο του Berlin Global Dialogue.
Η Φον ντερ Λάιεν προειδοποίησε ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει «σαφή επιτάχυνση και κλιμάκωση στον τρόπο με τον οποίο οι αλληλεξαρτήσεις αξιοποιούνται και μετατρέπονται σε όπλα». Αναφερόμενη στην κινεζική πολιτική ελέγχου των εξαγωγών, σημείωσε ότι η Κίνα παράγει σχεδόν το 70% των σπάνιων γαιών παγκοσμίως και κατέχει σχεδόν το μονοπώλιο της επεξεργασίας τους, κάτι που δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για την ευρωπαϊκή βιομηχανία και την πράσινη μετάβαση.
«Η απάντησή μας πρέπει να είναι ανάλογη με την κλίμακα των κινδύνων που αντιμετωπίζουμε», δήλωσε, προσθέτοντας ότι η ΕΕ επιδιώκει να «βρει λύσεις από κοινού με τους Κινέζους εταίρους». Παράλληλα, τόνισε ότι η Επιτροπή «είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα εργαλεία, εάν χρειαστεί» — αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ενεργοποίησης του Μηχανισμού Κατά του Οικονομικού Εξαναγκασμού (Anti-Coercion Instrument), του ισχυρότερου εμπορικού όπλου της ΕΕ.
Η πρωτοβουλία RESourceEU θα έχει στόχο να εξασφαλίσει πρόσβαση σε εναλλακτικές πηγές κρίσιμων πρώτων υλών για τη βιομηχανία, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ακολουθώντας το μοντέλο του REPowerEU, που θεσπίστηκε το 2022 για την ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία.
Σύμφωνα με την πρόεδρο της Επιτροπής, το νέο σχέδιο «θα ξεκινήσει από την κυκλική οικονομία — όχι μόνο για περιβαλλοντικούς λόγους, αλλά για να αξιοποιήσουμε τις πρώτες ύλες που ήδη υπάρχουν σε προϊόντα πωλημένα στην Ευρώπη». Παράλληλα, η ΕΕ θα ενισχύσει στρατηγικές συνεργασίες με χώρες όπως η Ουκρανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Καζακστάν, η Χιλή και η Γροιλανδία, προκειμένου να εξασφαλίσει πιο ασφαλείς και διαφοροποιημένες αλυσίδες εφοδιασμού.
Η Φον ντερ Λάιεν έκλεισε την ομιλία της με σαφή αναφορά στο ενεργειακό πάθημα της προηγούμενης δεκαετίας:
«Η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί όπως πριν. Το μάθαμε με οδυνηρό τρόπο μέσω της εξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο — δεν θα το επαναλάβουμε με τα κρίσιμα ορυκτά».
-
Μυστική Συνάντηση ΗΠΑ – Ρωσίας: Μήπως ο Πόλεμος στην Ουκρανία Οδεύει προς Τέλος;
Μια κρίσιμη συνάντηση ανάμεσα σε υψηλόβαθμους απεσταλμένους της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών πραγματοποιήθηκε χθες, Σάββατο, στη Φλόριντα, με στόχο την αναζήτηση «διπλωματικής λύσης» για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.
Ο ειδικός προεδρικός εκπρόσωπος του Βλαντίμιρ Πούτιν, Κιρίλ Ντμίτριεφ, συναντήθηκε με τον απεσταλμένο του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ, σε μια επαφή που θεωρείται η πρώτη άμεση αμερικανορωσική συνομιλία υψηλού επιπέδου μετά από μήνες αδιεξόδου.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε λίγες ημέρες μετά τη δήλωση του Ουκρανού Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι ότι το «πάγωμα» των συγκρούσεων κατά μήκος των υφιστάμενων γραμμών του μετώπου θα μπορούσε να αποτελέσει «καλό συμβιβασμό». Ο Ντμίτριεφ χαρακτήρισε τη δήλωση «μεγάλη κίνηση» και υποστήριξε ότι οι δύο πλευρές βρίσκονται «αρκετά κοντά σε μια διπλωματική λύση».
Παρά τις ενδείξεις αποκλιμάκωσης, το Κίεβο και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί του προειδοποίησαν εκ νέου ότι «τα σύνορα δεν μπορούν να αλλάζουν διά της βίας». Η Ρωσία φέρεται να απαιτεί περαιτέρω εδαφικές παραχωρήσεις από την Ουκρανία ως προϋπόθεση για εκεχειρία, κάτι που το Κίεβο απορρίπτει.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντίμιρ Πούτιν σχεδιάζουν δεύτερη συνάντηση, πιθανότατα στο πλαίσιο συνόδου κορυφής στη Βουδαπέστη, με τον Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν να δηλώνει ότι η συνάντηση «παραμένει στην ατζέντα».
Την ίδια στιγμή, οι ρωσικές επιθέσεις στην Ουκρανία συνεχίζονται: δύο άμαχοι σκοτώθηκαν και δεκατρείς τραυματίστηκαν από πλήγματα στο Κίεβο το βράδυ της Παρασκευής, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters.
Η χθεσινή συνάντηση στη Φλόριντα ενισχύει τις προσδοκίες για ένα ενδεχόμενο νέο γύρο διαπραγματεύσεων, αλλά και τους φόβους ότι μια «διπλωματική λύση» μπορεί να αφήσει ανοιχτά τα ζητήματα της εδαφικής ακεραιότητας και της δικαιοσύνης για την Ουκρανία.
-
Τραμπ Χτυπά τη Ρωσία Εκεί που Πονάει – Οι Κυρώσεις που Τρέμει η Lukoil
Ο Ντόναλντ Τραμπ προχώρησε στην πρώτη του σημαντική κίνηση απέναντι στη Μόσχα από τότε που επέστρεψε στον Λευκό Οίκο, επιβάλλοντας νέες κυρώσεις στις δύο μεγαλύτερες ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες, Lukoil και Rosneft. Η απόφαση, που ανακοινώθηκε την Τετάρτη, θεωρείται καθοριστική για την οριστική απομάκρυνση του ρωσικού πετρελαίου από την ευρωπαϊκή αγορά.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό πρόεδρο, τα νέα μέτρα αποτελούν «τεράστια απάντηση» στην ευρωπαϊκή αδράνεια απέναντι στις ρωσικές ενεργειακές εξαγωγές, οι οποίες εξακολουθούν να τροφοδοτούν το ταμείο του Κρεμλίνου. Οι κυρώσεις, που τίθενται σε ισχύ στις 21 Νοεμβρίου, απαγορεύουν στις εταιρείες να χρησιμοποιούν δολάρια για διεθνείς συναλλαγές και ενδέχεται να οδηγήσουν στην αναγκαστική πώληση περιουσιακών στοιχείων της Lukoil και της Rosneft σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η απόφαση του Τραμπ πλήττει ιδιαίτερα τη Lukoil, τη μεγαλύτερη ιδιωτική πετρελαϊκή εταιρεία της Ρωσίας, η οποία διαθέτει εκατοντάδες πρατήρια καυσίμων στην ΕΕ, μεγάλα διυλιστήρια στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, καθώς και 45% συμμετοχή σε εγκατάσταση στην Ολλανδία. Η εταιρεία προμηθεύει επίσης πετρέλαιο στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία, χώρες που εξακολουθούν να εξαρτώνται σε ποσοστό άνω του 80% από τη ρωσική ενέργεια.
Σύμφωνα με πρώην στέλεχος της εταιρείας, η Lukoil θα αναγκαστεί να πουλήσει τις συμμετοχές της σε έργα από την Αίγυπτο έως το Ιράκ, με απώλειες έως και 20% των εσόδων της, χαρακτηρίζοντας τις συνέπειες «καταστροφικές».
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι εξετάζει δικό της πακέτο περιορισμών κατά της Lukoil, ενώ κυβερνήσεις όπως της Ρουμανίας, της Ολλανδίας και της Βουλγαρίας κινούνται ήδη για την αποχώρησή της από τοπικά διυλιστήρια.
Παρότι οι κυρώσεις δεν αναμένεται να σταματήσουν τη ρωσική πολεμική μηχανή, εκτιμάται ότι θα επιταχύνουν τον ενεργειακό απογαλακτισμό της Ευρώπης από τη Μόσχα — κάτι που, όπως σημείωσε ευρωπαίος αξιωματούχος, «ούτε οι Βρυξέλλες δεν κατάφεραν να επιβάλουν τόσο αποτελεσματικά».
-
140 Δισ. Παγωμένα – Γιατί η ΕΕ Δεν Τολμά να Πειράξει τα Ρώσικα Χρήματα;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση «δεν είναι έτοιμη» να προχωρήσει στην κατάσχεση των παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων ύψους 140 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας, δήλωσε η Βελγίδα Επίτροπος Hadja Lahbib, υπερασπιζόμενη την απόφαση του πρωθυπουργού Μπαρτ Ντε Βέβερ να μπλοκάρει το σχέδιο στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών.
Μιλώντας στο POLITICO, η πρώην Υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου προειδοποίησε ότι απαιτείται «πολλή δουλειά» για να ελαχιστοποιηθούν οι νομικοί κίνδυνοι και να επιμεριστούν δίκαια μεταξύ των κρατών-μελών και των χωρών της G7. «Δεν είμαστε έτοιμοι. Είναι κάτι άνευ προηγουμένου και πρέπει να προχωρήσουμε με εξαιρετική προσοχή», τόνισε.
Η Lahbib διευκρίνισε ότι τα κεφάλαια ανήκουν στη Ρωσική Κεντρική Τράπεζα και προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο, το οποίο η ΕΕ οφείλει να σεβαστεί. Προειδοποίησε ότι μια μονομερής ενέργεια θα μπορούσε να προκαλέσει νομικές και οικονομικές αντιδράσεις από τη Μόσχα.
Παράλληλα, υπονόησε ότι άλλα κράτη της ΕΕ δεν συνεισφέρουν επαρκώς, καθώς το Βέλγιο – μέσω του χρηματοπιστωτικού οργανισμού Euroclear – έχει ήδη διαθέσει τους τόκους των δεσμευμένων ρωσικών κεφαλαίων για τη στήριξη του Κιέβου. Ρωσικά περιουσιακά στοιχεία βρίσκονται επίσης στη Γαλλία, το Λουξεμβούργο και τη Γερμανία.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρουσιάσει τώρα νέες προτάσεις για τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας και την κάλυψη του δημοσιονομικού της κενού. Αν τα 140 δισ. ευρώ τελικά αποδεσμευτούν, θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες του Κιέβου για τα επόμενα δύο χρόνια.
Οι ηγέτες της ΕΕ θα επανεξετάσουν το θέμα στη Σύνοδο του Δεκεμβρίου. «Αν έχουμε το σωστό νομικό πλαίσιο και τη στήριξη του G7 και των 27 κρατών-μελών, μπορεί να προχωρήσει γρήγορα», δήλωσε η Lahbib, προσθέτοντας με νόημα: «Ρωτήστε τους άλλους — είναι έτοιμοι;».
-
Ο νέος χορός των κατασκόπων
Για δεκαετίες, οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες πληροφοριών λειτουργούσαν παράλληλα αλλά όχι μαζί: χωρισμένες από ιστορική καχυποψία, εθνικά συμφέροντα και αυστηρά όρια μυστικότητας. Όλα όμως αλλάζουν — ειρωνικά, χάρη στον Ντόναλντ Τραμπ. Η αιφνίδια απόφασή του, την άνοιξη του 2025, να διακόψει τη διαβίβαση κρίσιμων πληροφοριών προς την Ουκρανία, λειτούργησε ως «ηλεκτροσόκ» που ώθησε τους Ευρωπαίους να ενώσουν τις δυνάμεις τους.
Σήμερα, σχεδόν όλες οι χώρες της Ε.Ε. έχουν εγκαταστήσει αξιωματούχους πληροφοριών στις αντιπροσωπείες τους στις Βρυξέλλες, ενώ το Intelligence and Situation Centre (INTCEN) της Ε.Ε. ενημερώνει πλέον άμεσα την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και την Κάγια Κάλας. Παράλληλα, το Single Intelligence Analysis Capacity (SIAC) — το κοινό πολιτικό-στρατιωτικό όργανο ανάλυσης πληροφοριών ενισχύει τον ρόλο του, λειτουργώντας σχεδόν ως «προθάλαμος» μιας ευρωπαϊκής CIA.
Το παλιό, ανεπίσημο δίκτυο Club de Berne αποκτά νέα σημασία, λειτουργώντας ως πλατφόρμα εμπιστοσύνης μεταξύ των ευρωπαϊκών υπηρεσιών. Ωστόσο, η αμοιβαία καχυποψία δεν έχει εκλείψει: πρόσφατες αποκαλύψεις για Ούγγρους πράκτορες που επιχείρησαν να διεισδύσουν στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. δείχνουν πόσο εύθραυστη παραμένει η εσωτερική συνοχή. Παρ’ όλα αυτά, χώρες όπως η Ολλανδία, η Γαλλία και η Γερμανία προχωρούν σε κοινά σχήματα ανταλλαγής δεδομένων, ακόμη και με το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός Ένωσης.
Η τάση αυτή συνοδεύεται από αυξανόμενες φωνές υπέρ μιας ευρωπαϊκής υπηρεσίας πληροφοριών πλήρους κλίμακας. Ο πρώην πρόεδρος της Φινλανδίας, Σάουλι Νιινίστο, έχει ήδη προτείνει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φορέα τύπου CIA, με έδρα τις Βρυξέλλες, που θα καλύπτει τόσο στρατηγικές όσο και επιχειρησιακές ανάγκες.
Παρά τη θεαματική πρόοδο, το μεγαλύτερο εμπόδιο παραμένει το ίδιο: η εμπιστοσύνη. Όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι αξιωματούχοι, «οι υπηρεσίες εξακολουθούν να εργάζονται πρωτίστως για τις κυβερνήσεις τους». Κι όμως, για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Ευρώπη φαίνεται διατεθειμένη να μοιραστεί τα μυστικά της — όχι για να ευχαριστήσει την Ουάσιγκτον, αλλά για να προστατεύσει τον εαυτό της.
