Για πρώτη φορά την τελευταία τετραετία μπορεί να πει κάποιος πως η αλλαγή του χρόνου συνοδεύεται από αισιόδοξες σκέψεις και προσμονή θετικών εξελίξεων στη διεθνή πολιτική σκακιέρα.
Η αλλαγή σελίδας στις Ηνωμένες Πολιτείες και η επανεκλογή Τραμπ έχει φέρει άλλον «αέρα» στις διεργασίες και, το κυριότερο, έχει ξαναμοιράσει την «τράπουλα» στις σχέσεις των ΗΠΑ τόσο με τις άλλες υπερδυνάμεις όσο και στα μέτωπα των δύο πολέμων.
Η πρώτη και μεγαλύτερη αλλαγή ήρθε από το μέτωπο Ρωσίας –Ουκρανίας. Οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι εμφανώς εξουθενωμένοι από τις συνέχεις επιχειρήσεις στα πεδία των μαχών.
Η ρωσική Οικονομία συνεχώς αιμορραγεί, γι’ αυτό και ο Ρώσος πρόεδρος δεν μπόρεσε να στηρίξει το καθεστώς Άσαντ στη Συρία και απεσύρθη άρον-άρον.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα ανοιχτά μέτωπα όπου κυριαρχούσε η Μόσχα και τώρα υποχωρεί.
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει μπροστά του ένα δύσκολο σταυρόλεξο, να καταλήξει σε μία συμφωνία που θα την αποδεχτούν και οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι.
Δεν είναι μόνο το ΝΑΤΟ, είναι και οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης που έχουν επενδύσει πολλά σε αυτή τη συμφωνία τερματισμού του πολέμου.
Μόνο αν η Μόσχα και το Κίεβο καταφέρουν να συμφωνήσουν για τα εδάφη που θα μοιραστεί η κάθε πλευρά, μόνο τότε θα αρχίσει να επανακάμπτει και η Ευρώπη από την κρίση.
Το 2025, η Γερμανία και η Γαλλία θα διεξαγάγουν εκλογές με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να βρουν λύση στα μεγάλα προβλήματά τους, και κυρίως στην οικονομική κρίση που βιώνουν.
Ο γαλλογερμανικός άξονας ήταν ισχυρός όσο οι Οικονομίες των δύο χωρών ήταν σταθερές και ακμαίες. Και επειδή δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, μία συμφωνία για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, θα άνοιγε χαραμάδα αισιοδοξίας στην Κεντρική Ευρώπη.
Παράλληλα, θα έφευγε από τον ουρανό των χωρών της Βόρειας Ευρώπης και της Σκανδιναβίας το φάντασμα της επέκτασης του πολέμου και πέρα από την Ουκρανία.
Αυτή η παγωμένη σκέψη, που νεκρώνει κάθε επενδυτικό σχέδιο σε όλη την Ευρώπη και αποτελεί ένα μεγάλο βαρίδι για την εξέλιξη της Οικονομίας της.
Μία ενδεχομένη συμφωνία Μόσχας – Κιέβου θα έδινε πολύ μεγάλες ελπίδες στον γαλλογερμανικό άξονα να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια του.
Από την άλλη, θα άλλαζε όλο το κλίμα στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή Οικονομία, γιατί θα άρχιζε η ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και παράλληλα θα σταματούσε η αιμορραγία της γερμανικής Οικονομίας και των υπόλοιπων ισχυρών Οικονομιών.
Εκτός, όμως, από το μέτωπο στον παγωμένο Βορρά, αλλαγή του κλίματος και στη Μέση Ανατολή φέρνει η πτώση του καθεστώτος Άσαντ και η διαφορετική αντιμετώπιση από τις ΗΠΑ του μετώπου του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους και το Ιράν.
Ο ισραηλινός στρατός με τις ευρείας έκτασης επιχειρήσεις σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα έχει καταφέρει να πέτυχει ένα ντόμινο εξελίξεων σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Το έργο της κυβέρνησης Τραμπ γίνεται, πλέον, πιο εύκολο, γιατί το Ισραήλ έκανε τη «βρώμικη δουλειά» και δημιούργησε νέες ισορροπίες.
Μετά τις 20 Ιανουαρίου, όταν θα ορκιστεί ο κ. Τραμπ, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες καταφέρουν να κλείσουν το μέτωπο στη Λωρίδα της Γάζας, τότε είναι βέβαιο ότι η εκεχειρία στην Ουκρανία δεν θα αργήσει.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο νέος πρόεδρος καλούνται, πλέον, να διαχειριστούν και ένα τρίτο μέτωπο που δημιουργήθηκε μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ.
Αυτό των Κούρδων που βρίσκονται στα βόρεια της Συρίας και πολλά χρόνια τώρα προσπαθεί να καταστρέψει η Άγκυρα.
Από την στάση που θα κρατήσουν Οι ΗΠΑ στο κουρδικό ζήτημα θα εξαρτηθεί και ο μελλοντικός ρόλος της Τουρκίας. Αν, δηλαδή, ο κ. Τραμπ εγκαταλείψει τους Κούρδους, κάτι που δεν διαφαίνεται μέχρι σήμερα, τότε ο κ. Ερντογάν θα αποτελέσει το νέο ισχυρό παράγοντα και σύμμαχό του στην περιοχή, με ό, τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Σε αντίθετη περίπτωση, η Τουρκία θα παραμείνει μία περιφερειακή δύναμη, χωρίς όμως τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Ερντογάν.
Ήδη, η Άγκυρα δεν δέχεται τόσο μεγάλη πίεση από τις προσφυγικές ροές, τις οποίες με τη σειρά της στέλνει στην Ευρώπη, μέσω Έβρου και Αιγαίου.
Ήδη η ανατροπή στη Συρία, έχει αλλάξει και την κατεύθυνση των μεταναστευτικών ροών. Πολλοί Σύροι που βρήκαν καταφύγιο σε τουρκικό έδαφος εγκαταλείπουν τα σχέδιά τους για την Ευρώπη και επιστρέφουν στη Δαμασκό και στα συριακά εδάφη.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, το 2025 μπαίνει με καλυτέρους οιωνούς για ειρήνη απ’ ό,τι το 2024. Και σε κάθε περίπτωση θα είναι μία ενδιαφέρουσα χρονιά, η οποία, όπως λένε οι ειδικοί, δεν μπορεί να είναι χειρότερη από την προηγούμενη.
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην “ΒΡΑΔΥΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ”
