Όταν, ξαφνικά, στις δημοσκοπήσεις ανατέλλει το άστρο της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως η εναλλακτική πρόταση απέναντι στον Κ. Μητσοτάκη, στην Κεντροαριστερά κάτι πάει στραβά. Τα πέντε κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ – ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ – ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ –ΜΕΡΑ 25) δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε βασικές αρχές για τα μεγάλα θέματα που θα τους φέρουν πιο κοντά και θα τους ενώσουν.
Ούτε οι μεγάλες διαδηλώσεις για την τραγωδία των Τεμπών κατάφεραν να ενώσουν την κατακερματισμένη αντιπολίτευση σε μία κοινή γραμμή απέναντι στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Το μόνο που πέτυχαν είναι να κατατεθεί κοινή πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, η οποία, όμως, δεν ήταν ικανή να ταρακουνήσει την ισχυρή πλειοψηφία της Ν.Δ. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αν τα δει κανείς ένα-ένα ξεχωριστά, είναι σε βαθιά κρίση, από την οποία πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να ξεφύγουν μέχρι τις επόμενες εκλογές. Την ώρα που η Ν.Δ. παλεύει για να ξαναβρεί τη συσπείρωσή της, δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, χάνουν συνεχώς δυνάμεις προς τη λεγόμενη «αντισυστημική ψήφο».
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι πως τα στελέχη του δεν έχουν υπομονή και δεν έχουν μάθει να δουλεύουν μακροπρόθεσμα και με ορίζοντα τις εκλογές. Δυστυχώς, μία κατηγορία στελεχών προσπαθεί να αντιγράψει πρακτικές περασμένων δεκαετιών μέσα στο κόμμα, πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθούν πολιτικά στο εσωκομματικό παιγνίδι. Δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτα από τα δύσκολα χρόνια της εκλογικής κατάρρευσης, τότε που το κόμμα έφτασε ένα βήμα από τη διάλυση και την εξαφάνισή του. Επίσης, κάποια στελέχη του φαίνεται πως είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αλλιώς, θα καταλάβαιναν πως οι πολίτες τα χρόνια που πέρασαν, χόρτασαν από την τοξικότητα και τις άγονες αντιπαραθέσεις, που δεν ενδιαφέρουν κανέναν, και δεν συγχωρούν όλους εκείνους που προσπαθούν να επιβιώσουν και να κάνουν πολιτική καριέρα αντιγράφοντας παλαιοκομματικές πρακτικές.
Κάποιοι, λοιπόν, πιστεύουν πως χτυπώντας τον νυν πρόεδρο και κρατώντας αποστάσεις από την επίσημη γραμμή του κόμματος βάζουν τις βάσεις για την επόμενη μέρα, όποτε αυτή έρθει. Δεν βλέπουν πως η επόμενη μέρα θα έρθει και αυτοί θα είναι στο περιθώριο και εκτός παιγνιδιού. Καλώς ή κακώς, ο Ανδρουλάκης κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές άνετα, και τώρα θα κριθεί στις εθνικές εκλογές, όχι στις δημοσκοπήσεις. Όπως, επίσης, στις εθνικές εκλογές θα κριθούν και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, όσο και αν οι εσωκομματικές διαφωνίες δεν εκφράζονται τόσο δημόσια. Η διάσπαση που έγινε μετά την αποχώρηση Τσίπρα φαίνεται πως είναι ένα ποτάμι το οποίο δεν γυρίζει πίσω. Τα όσα έγιναν στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Αριστεράς έδειξαν πως όσο χαμηλά και αν βρίσκεται ένα κόμμα, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της διάσπασης. Κάποια στελέχη που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται το ενδεχόμενο επιστροφής τους. Ο κ. Φάμελλος και η νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να μην μπορούν να πείσουν ούτε τους παλιούς συντρόφους τους, ακόμη και τώρα που έχει εκλείψει ο λόγος για τον οποίο αποχώρησαν. Ακόμη και τώρα, που έφυγε ο Κασσελάκης, κάποιοι δεν θέλουν να ξανασυνεργαστούν με την Κουμουνδούρου και τα βασικά στελέχη της. Από την άλλη, ο κ. Φάμελλος και τα εναπομείναντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους αρχής είναι απίθανο να δεχτούν να συνεργαστούν με την κ. Κωνσταντοπούλου και τους κυρίους Βαρουφάκη και Κασσελάκη.
Άρα, για ποια συνεργασία και επανένωση της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς μιλάμε; Όσοι ελπίζουν ότι θα αλλάξει τακτική το ΠΑΣΟΚ και θα παρατήσει την τακτική της αυτόνομης πορείας του, θα μείνουν μέχρι τέλους με την ελπίδα. Αν κάτι σώζει το ΠΑΣΟΚ και του δίνει την όποια αξιοπιστία στις προτάσεις του είναι γιατί επιμένει με κατηγορηματικό τρόπο να απορρίπτει τη συνεργασία με τα κόμματα της Αριστεράς.
Κάποιοι, πιο ρομαντικοί, στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζουν πως όλα αυτά τα εμπόδια θα ξεπεραστούν όταν βγει από το λήθαργο ο κ. Τσίπρας και ξαναδραστηριοποιηθεί ως επικεφαλής ενός νέου κομματικού σχηματισμού. Κάτι πολύ δύσκολο στην παρούσα φάση, γιατί, εκτός των άλλων, ο πρώην πρωθυπουργός και ο χώρος του εκτός από εντυπώσεις δεν διαθέτουν τίποτα άλλο, και κυρίως δεν διαθέτουν το κατάλληλο αφήγημα για τη χώρα, ούτε κάποια μαγική λύση για τα μεγάλα, ανοιχτά προβλήματα των πολιτών. Αφήστε που, πλέον, αν αποφασίσει ο κ. Τσίπρας να επαναδραστηριοποιηθεί, θα βρει μπροστά του τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία είναι πεπεισμένη πως ήρθε η ώρα της να κυβερνήσει, όπως έγινε το 2015 με τον κ. Τσίπρα.
