Το ότι η ελληνική τηλεόραση, ιδίως η ιδιωτική, διέρχεται μία μεγάλη κρίση και προσπαθεί να επικρατήσει με ότι πιο σάπιο υπάρχει μέσα στην κοινωνία, αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο.
Αρχισε, απο τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και φυσικά εξελίχθηκε επικίνδυνα την τελευταία 25ετία, όπου πλέον καθημερινά, βλέπουμε “πρώτα θέματα”, εγκλήματα, αρρωστημένα μυαλά, να προβάλλονται ως κάτι “συνηθες” και ως κάτι “φυσιολογικό”!
Μάλιστα, για την επικράτηση της τηλεθέασης, οι κύριοι-κύριοι της επικοινωνίας κάνουν σήριαλ θέματα, που σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα έμπαινε ούτε μονόστηλο στα οκτάστηλα των πάλαι ποτέ σοβαρών εφημερίδων.
Κι’ όμως, ελέω ενός ανίκανου κράτους, που επενδύει και αυτό στο “εμπόριο αίματος και πόνου” που πραγματοποιούν τα κανάλια, τα πρότυπα που μεταδίδονται πλέον είναι η εύκολη ενδοοικογενειακή βία, η εύκολη έμφυλη βία, η εύκολη απαγωγή, ο εύκολος θάνατος, η εικονική ζωή μέσα απο τα social media και όχι μόνο!
Πότε – πότε βέβαια, ψάχνουν και τις αιτίες που η κοινωνία πάει κατα διαόλου, αλλά αυτό έτσι για “ξεκάρφωμα”!
Δεν είναι τυχαίο, ότι εκπομπές τύπου… “ψάχνω και σε βρίσκω και σε κάνω ρόμπα μέχρι να ομολογήσεις”, υποκαθιστούν απο την Αστυνομία μέχρι τις Δικαστικές Αίθουσες!
Και είναι άξιο απορίας: εκείνη η έρμη Ανεξάρτητη Αρχή του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, τι ρόλο παίζει; Μόνο για να επιβάλλει πρόστιμα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και κανάλια της επαρχίας ή για να εποπτεύει στην πραγματικότητα και στην ουσία τη λειτουργία και το περιεχόμενο των ΜΜΕ στη χώρα;
Εκτός και αν η ελευθερία του Τύπου, θεωρείται η επικίνδυνη παρουσία εκπομπών και δελτίων ειδήσεων, που προάγουν τη βία, τη νοθεία, το φασισμό, και τη στοχευμένη παραπληροφόρηση για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης!
–ΕΣΡ υπάρχεις ή όχι;
Π.Β.Π.
