*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Το πολιτικό κλίμα συνεχώς πολώνεται με αποκλειστική ευθύνη της αντιπολίτευσης και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός αυτό, αναμενόμενο εν μέρει, διότι οι εκλογές αυτές έχουν πολλά ανοιχτά μέτωπα για τη χώρα μας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό επίπεδο.
Ακόμα όμως και αυτή η αποδεκτή τακτική των κομμάτων να σηκώνουν τους τόνους της αντιπαράθεσης στα περισσότερα επίπεδα, ξεπεράστηκε όταν πλέον άρχισαν να “ακουμπουν” ευαίσθητα προσωπικά και οικογενειακά ζητήματα υπουργού της κυβέρνησης, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά είναι και μερικώς κατασκευασμένα για να μπορεί να περάσει στην κοινωνία “ένα ακόμα σκάνδαλο απο την παρούσα κυβέρνηση”!
Αναφέρομαι στην αήθη επίθεση που δέχεται ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος, απο το σύνολο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και φυσικά απο τα φερέφωνά της, τα στρατευμένα ΜΜΕ, τα στρατευμένα πρόσωπα των social media, που ανέλαβαν την πολιτική και προσωπική σπίλωση του υπουργού.
Γιατί όμως τον Τάκη Θεοδωρικάκο; Και γιατί τώρα;
Τα ερωτήματα, όσο εύκολα φαντάζουν, κρύβουν πίσω τους πολύ παρασκήνιο και δη βρώμικο.
Καταρχήν ο Υπουργός είναι απο τους πλέον πετυχημένους, έχοντας σηκώσει επάξια το βάρος τόσο της εσωτερικής ασφάλειας όσο και της ασφάλειας των συνόρων μας. Είναι εκείνος ο Υπουργός που “έσπασε αυγά” και πέρασε το νομοσχέδιο για την πανεπιστημιακή αστυνομία και τώρα την αστυνομία των δικαστηρίων.
Ο Τάκης Θεοδωρικάκος κατάφερε να συγκρουστεί με την ελληνική μαφία, με κατεστημένα της νύχτας, με άμεσο κίνδυνο της προσωπικής και οικογενειακής του ασφάλειας.
Ο πολύπειρος πολιτικός αναλυτής και δημοσκόπος, δεν βρίσκεται τυχαία στη θέση αυτή, ούτε διαχειρίστηκε τυχαία επίσης την πρώτη μεταβατική περίοδο στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου τον είχε αρχικώς τοποθετήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Διαθέτει ευρύτατη πολιτική σκέψη και στρατηγική. Γνωρίζει τον πολιτικό αντίπαλο, όπως γνωρίζει πως να κινείται πολιτικά και ως πολιτικός προϊστάμενος εντός ενός υπουργείου και να κρατά ισορροπίες ανάμεσα στο στελεχιακό προσωπικό, το οποίο και καλείται να υλοποιήσει τον κυβερνητικό σχεδιασμό.
Αυτό προφανώς είναι που οδηγεί την αντιπολίτευση να χτυπά έναν απο τους πλέον προβεβλημένους και ισχυρούς υπουργούς της κυβέρνησης.
Πόσο ηθικό όμως είναι να προβάλλονται είτε υπάρχουν είτε όχι, ζητήματα που άπτονται της οικογένειας ενός πολιτικού προσώπου;
Πόσο ηθικό είναι να γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης οικογενειακές υποθέσεις μεταξύ πολιτικών;
Και πόσο ηθικό είναι, αυτό να ξεκινά απο έναν αποστρατευμένο πρώην αστυνομικό, που επειδή ακριβώς αποστρατεύτηκε, έβγαλε – υποτίθεται – ένα σκάνδαλο στη φόρα;
Και γιατί ο “ηθικός” αυτός αστυνομικός, δεν αποκάλυψε το θέμα όταν ήταν εν ενεργεία; Είναι η αποστρατεία του λόγος να αποκαλύψει ένα τέτοιο θέμα ή έπρεπε να δράσει εν’ όσο ήταν σε κανονική θητεία στην Ελληνική Αστυνομία;
Και εν πάση περιπτώσει, άντε ο αποστρατευμένος αστυνομικός έβγαλε την κακία του… Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση τι ακριβώς βγάζουν στο πρόσωπο του Υπουργού; Κακία, μίσος, πολιτική αντιπαλότητα; Τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν;
Είναι πασιφανές, ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει διαλέξει το δρόμο της ακραίας πόλωσης. Δικαίωμά της!
Οπως δημοκρατικό της δικαίωμα είναι να απέχει απο τη Βουλή, διότι η ιστορία γράφει ποιοι και γιατί κάνουν πολιτικές αποδράσεις αποσταθεροποίησης.
Εκείνο που η κοινωνία δεν μπορεί να δεχθεί, είναι η αήθη επίθεση, σε μέλη της οικογένειας ενός πολιτικού προσώπου, τα οποία μέλη της οικογένειας, δεν έχουν καμία σχέση και ευθύνη με τα πεπραγμένα του πολιτικού. Αυτά αφορούν τον ίδιο και μόνο αυτόν.
Εφόσον δεν κρίνονται πεπραγμένα του πολιτικού και χρησιμοποιούνται – και μάλιστα ανύπαρκτα – προσωπικά στοιχεία της οικογενείας του, τότε αυτό δεν λέγεται πολιτική αντιπαράθεση, αλλά πολιτική αλητεία!