Φαίνεται πως το παράδειγμα της Ιταλίας δεν μας “άγγιξε” εγκεφαλικά καθόλου.
Φαίνεται, ότι έχουμε ως ένα συνθηματικό αστείο ή… “άσκηση ετοιμότητας” το “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ”.
Φαίνεται, μάλλον, ότι θεωρούμε εαυτούς “άτρωτους” έναντι του γενοκτόνου ιού COVID-19.
Δεν εξηγείται αλλιώς η ΑΝΕΥΘΥΝΗ συμπεριφορά μας, απέναντι στις παραινέσεις της Πολιτείας, να μην βγαίνουμε απο το σπίτι, παραμόνο για τις επείγουσες ανάγκες επιβίωσης.
Και εμείς; Πηγαίνουμε στα πάρκα για να πάρουμε ήλιο και να παίξουν τα παιδιά μας, ταξιδεύουμε για το χωριό λες και είναι ένα ευχάριστο τριήμερο, κάνουμε επισκέψεις εθιμοτυπίας σε όσους είχαμε να δούμε χρόνια, θυμηθήκαμε να πάμε στα πατρικά μας που αγνοούσαμε εδώ και χρόνια, θυμηθήκαμε να ψάξουμε περιουσίες, ζωντανούς και πεθαμένους!
Προφανώς αστειευόμαστε!
Προφανώς δεν έχουμε καταλάβει ότι η εκατόμβη των νεκρών της Ιταλίας, αν δεν προσέξουμε και δεν αυτοπροστατευτούμε, χτυπά ξεκάθαρα την πόρτα μας.
Προφανώς, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε εν μέσω ενός παγκοσμίου πολέμου, με άγνωστη ημερομηνία λήξης.
Ελληνίδες – Ελληνες!
Δεν έχουμε περιθώρια να συζητάμε.
Δεν έχουμε περιθώρια να μιλάμε.
Δεν έχουμε περιθώρια να πειραματιζόμαστε.
Αν θέλουμε να ξαναβρεθούμε όλοι την επομένη μέρα, στη γειτονιά, το χωριό, την πόλη, τη χώρα.
Αν θέλουμε να συνεχίζουμε να ζούμε.
Αν θέλουμε να συνεχίζουμε να κάνουμε όνειρα για το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας.
Αν αγαπάμε τη ζωή που μας έχει δώσει ο Πανάγαθος Θεός, αν αγαπάμε τον συνάνθρωπο και τους οικείους μας.
Τότε δεν έχουμε άλλη λύση!
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ!
ΜΕΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
(σ.σ. να μην διαμαρτυρηθούν κάποιοι, εάν η συντεταγμένη πολιτεία επιβάλλει στρατιωτικό νόμο και υπαινιχθούν “δημοκρατικά αισθήματα”, γιατί με αισθήματα δεν σώζετε ο τόπος…)