*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος – Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Είθισται, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όπου ορίστηκε ως η εορτή της Γέννησης του Χριστού (σ.σ. υπάρχουν αντίθετες φωνές που κάνουν λόγο για άλλη ημερομηνία γέννησης, ενώ η 25η Δεκεμβρίου συμπίπτει με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο – Οι μεγαλύτερες από τις γιορτές αυτές γίνονταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές στην εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, στις 25 Δεκεμβρίου. Ήταν η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, και όχι αδικαιολόγητα), να ανταλλάσσονται ευχές απο τον έναν στον άλλο για “χρόνια πολλά”, “ευτυχία και ευημερία”…
Και όμως, όσο ακούγονται αυτές οι ευχές, κάθε χρόνο και χειροτερεύει η κατάσταση στις σχέσεις των ανθρώπων!
Χρειαζόμαστε τα Χριστούγεννα για να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι; Χρειαζόμαστε τα Χριστούγεννα και τις όποιες εορτές, για να δείξουμε πόσο φιλότιμοι ή φιλέσπλαχνοι είμαστε;
Αν ναι, τότε είμαστε μεγάλοι υποκριτές!
Εχουμε χάσει την ανθρωπιά μας, φίλες και φίλοι αναγνώστες και αυτό πρέπει να το ομολογήσουμε.
Ξέρω, πολλοί θα με κατηγορήστε ότι βρήκα μέρα να τα πώ…
Ισως! Αλλά δεν θα παύω να το λέω:
-Πρέπει και οφείλουμε να ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας, στην καθημερινή μας ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη που δεν περνάει μέσα απο κομματικά και πολιτικά φίλτρα. Να γίνουμε ξανά άνθρωποι με ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, όχι γιατί είναι μόδα να είμαστε σε κάποιο μη κερδοσκοπικό (;) σωματείο, αλλά γιατί η κοινωνία έχει κλονιστεί σε τέτοιο βαθμό, που της απομένουν μόλις ελάχιστες περιόδους για να γκρεμιστεί εντελώς!
Η παιδική βία και παραβατικότητα, είναι αποτέλεσμα των διαλυμένων οικογενειών μας.
Η βία στις γειτονιές και στις πόλεις μας, είναι αποτέλεσμα της αποξένωσής μας απο αυτό που λέγεται “γειτονιά” και “γείτονας”.
Η κατάθλιψη κατακυριεύει τα πάντα, γιατί έχουμε ξεχάσει να μιλάμε και να εκφραζόμαστε, με μοναδική “παρηγοριά” τα πλήκτρα ενός κινητού τηλεφώνου και μιας εφαρμογής!
Και ερχόμαστε, Ω Υποκριτές Άνθρωποι, και ευχόμαστε ο ένας στον άλλο “Χρόνια Πολλά”, όταν τελικά το κάνουμε απο συνήθειο…
Την επομένη κιόλας στιγμή δεν ξέρουμε καν, τι έχει συμβεί σε αυτόν που ευχηθήκαμε “χρόνια πολλά”, δεν ξέρουμε εάν έχει ανάγκη απο μία καλή κουβέντα, απο ένα πιάτο φαγητό, απο μία ζεστή κουβέρτα, απο ένα χάδι ίσως, που θα διεγείρει τις ορμόνες της αγάπης και της φροντίδας!
Αυτό μας λείπει συνάνθρωποι, συνέλληνες, συμπατριώτες!
Να ξαναγίνουμε άνθρωποι!
Και ναι, διάλεξα σήμερα να σας τα πω!
Σήμερα, που ίσως πιο χαλαροί και πιο συναισθηματικά φορτισμένοι ίσως, με διαβάσετε διαφορετικά απο τις άλλες φορές!
Εγώ θα σας ευχηθώ μόνο, να παραμείνουμε άνθρωποι, γεμάτοι αγάπη, αλληλεγγύη, καλοσύνη, χαμόγελο και να δώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλο ειλικρινά!
Καλές Γιορτές να έχετε…