*Γράφει η Στέλλα Ζαχαριουδάκη, Εκδότρια του CPA Magazine
Ήταν 12 τα μεσάνυχτα όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου, ανησύχησα.. τέτοια ώρα κάτι θα συνέβαινε .. στην άλλη άκρη της γραμμής η φωνή του παιδιού μου, ψύχραιμο αλλά και φοβισμένο μου με ενημέρωνε ότι βρισκόταν στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου της πόλης που σπούδαζε. Με καθησύχασε ότι δεν ήταν τίποτα σοβαρό, έπρεπε όμως να παραμείνει προληπτικά μέχρι το επόμενο πρωί. Τι να έκανα; Πως θα πήγαινα κοντά του; Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη και σίγουρα πτήση τέτοια ώρα δεν υπήρχε. «Μαμά μου, δεν σε πήρα για να έρθεις, ήθελα μόνο να ενημερωθείς και σε διαβεβαιώνω ότι νιώθω καλά και μπορώ να τα καταφέρω χωρίς να ανησυχείς. Αύριο θα σε ενημερώσουν οι ίδιοι οι γιατροί τηλεφωνικά…»
Μέσα στην σύγχυση που επικρατούσε στο μυαλό μου, άκουγα ξανά και ξανά μια φράση «μπορώ να τα καταφέρω..»
Ναι, μπορούσε να τα καταφέρει, ήταν ήδη ανεξάρτητο παιδί και γω δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Είχε ανοίξει τα φτερά του από τότε που έφυγε από κοντά μου για να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο.
Πόσοι γονείς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές δεν σκεφτήκατε μία παρόμοια δική σας ιστορία;
Πόσοι από εσάς νιώσατε «αχρείαστοι» στη ζωή του παιδιού σας γιατί πολύ απλά είχε ανοίξει τα δικά του φτερά;
Όλοι οι γονείς πολλές φορές γίνονται υπερπροστατευτικοί και δίνουν στα παιδιά τους υπερβολική αγάπη αρκεί αυτό να μην περάσει στα πλαίσια της χειραγώγησης του παιδιού γιατί τότε το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να βγουν στην κοινωνία ενήλικες χωρίς κρίση που θα περιμένουν κάποιον να τους πει τι απόφαση να πάρουν σε κάθε στιγμή της ζωής τους.
Υπάρχουν γονείς που εγκλωβίζουν τα παιδιά του στα δικά τους “θέλω” σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. «Θα παίξεις αυτό το παιχνίδι, θα ασχοληθείς με αυτό το χόμπυ, θα φοράς αυτά τα ρούχα, …θα γίνεις αυτό όταν θα μεγαλώσεις και τόσες άλλες αποφάσεις που ξεφεύγουν από τα όρια της προστασίας, της αγάπης και του άγχους που δικαιολογημένα έχουν οι γονείς, και καταλήγουν στη χειραγώγηση και καταπίεση των παιδιών.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν θα άρεσε σε εμάς τους ίδιους κάποιος να μας καθοδηγεί αδιαφορώντας για την άποψή μας, για τα “θέλω” μας;
Το καθήκον μας είναι να δίνουμε φτερά στα παιδιά μας χωρίς να τους στερούμε την αγάπη μας, όπως κάποτε κάναμε και εμείς ή μήπως δεν το κάναμε και υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να μην τα εγκλωβίσουμε στο χρυσό πύργο που φτιάξαμε γι΄αυτά;
Αντιμετωπίζοντας τα παιδιά με ελευθερία από τη νηπιακή τους ηλικία, τους δίνουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, να είναι αυτόνομα και υπεύθυνα πρώτα στη μικρή κοινωνία της οικογένειας. Με αυτό τον τρόπο θα νιώσουν ότι τους αποδίδουμε το σεβασμό που αρμόζει στην προσωπικότητά τους έτσι ώστε να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση, σωστή κρίση και ώριμη σκέψη. Έτσι τα βοηθούμε να γίνουν υπεύθυνοι και ανεξάρτητοι ενήλικες και κατ’ επέκταση ευτυχισμένα άτομα μετά την ενηλικίωσή τους, ικανά να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής.
Τα παιδιά είναι ικανά να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις από πολύ νωρίς. Κανείς δεν είπε ότι οι γονείς δεν πρέπει να βρίσκονται στη ζωή των παιδιών, το αντίθετο μάλιστα, όμως θα πρέπει να εμπιστευτούν το ένστικτό τους και να κάνουν τα παιδιά να νιώθουν την αγάπη τους και ασφαλώς να τους το λένε με κάθε ευκαιρία. Να είναι εκεί για αυτά για να τα συμβουλέψουν, να τα στηρίξουν στις κακές τους στιγμές αλλά και να μοιραστούν μαζί τους τις επιτυχίες τους, να τους κρατήσουν το χέρι στην αποτυχία και να «παρακολουθούν» διακριτικά την εξέλιξή τους χωρίς να τους στερούν την ελευθερία, το δικαίωμα της άποψης, της επιλογής αλλά και του λάθους.
Η ανιδιοτελής αγάπη ας γίνει ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά που θα τους δώσει φτερά για να γίνουν ευτυχισμένα.
«Δώσε σε όσους αγαπάς φτερά για να πετάξουν, ρίζες για να γυρίσουν πίσω και λόγους για να μείνουν..» – Δαλάι Λάμα