*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής
του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, σαφώς και έχει πάρει τεράστιες και επικίνδυνες διαστάσεις λόγω και της ψυχολογικής πίεσης που έχει επιφέρει η πανδημία σε ψυχολογικό επίπεδο.
Ομως, αυτό δεν μπορεί να είναι η μόνιμη “πινακίδα” κάθε εγκλήματος που σχετίζεται με ένα ζευγάρι, όπως και κάθε τέτοια πράξη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη γυναικοκτονία.
Γνωρίζω, ότι τα όσα γράφω παραπάνω θα “ξενίσουν” μερικούς απο τους αναγνώστες και ιδιαίτερα αναγνώστριες, όμως οφείλω να επισημάνω τα όσα διαφαίνονται πίσω απο κάθε είδηση, δεδομένου ότι πολλά εξ’ αυτών εμείς οι δημοσιογράφοι δεν προλαβαίνουμε να αναλύσουμε πάνω στην πίεση της ημερήσιας ροής της ειδησεογραφίας.
Θέλω να σταθώ λίγο στο θέμα του τελευταίου περιστατικού που συνέβη στη Θεσσαλονίκη, ανάμεσα σε ένα ζευγάρι Γεωργιανών. Εντονες διαφωνίες, διαξιφισμοί, απειλές, αλκοόλ και στο τέλος η τραγική κατάληξη της δολοφονίας!
Είναι η μοναδική περίπτωση;
Φυσικά και όχι!
Μπορούμε να το εντάξουμε στο γενικό “πακέτο” των γυναικοκτονιών;
Αν μας βολεύει ως κοινωνίας, το μόνο εύκολο…
Ομως, θα μου επιτρέψετε να αναφέρω, ότι σε αυτές τις πολιτισμικές μειονότητες που ήρθαν στη χώρα μας είτε ως “παλλινοστούντες”, είτε ως “μετανάστες”, το φαινόμενο της βίας και κυρίως συνοδευόμενο απο αλκοόλ και ναρκωτικά είναι απο σύνηθες έως και “αυτονόητο” για τις χώρες απο τις οποίες προήλθαν.
Ο ερχομός τους, που τότε έγινε για λόγους “εθνικής δημογραφικής ενίσχυσης”, έγινε με τέτοιο τρόπο, που η αφομοίωση στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, ιδιαίτερα των πρώτων γενεών, δεν κατέστη ουσιαστικά ποτέ εφικτή.
Αποτέλεσμα, η παραβατικότητα να είναι πολύ μεγάλη.
Καθημερινά τα Αστυνομικά Τμήματα της Βόρειας Ελλάδας και δη της Θεσσαλονίκης, δέχονται κλήσεις για κλοπές, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς, ενδοοικογενειακή βία, σε περιοχές που διαβιούν κυρίως Γεωργιανοί, Έλληνες απο την πρώην ΕΣΣΔ κλπ.
Μάλιστα, οι ίδιοι οι αστυνομικοί μαρτυρούν, ότι σε πολλά συμβάντα δεν πηγαίνουν καν, αφού τίθεται ξεκάθαρα θέμα της δικής τους ασφάλειας!!!
Συνεπώς, καταλήγουμε σε ένα ιδιαίτερο συμπέρασμα, ότι το κοινωνικό “απόστημα” στην κοινωνία των Παλιννοστούντων Ομογενών και των Γεωργιανών που “κόλλησαν” δίπλα τους λόγω γλώσσας και όχι μόνο, αρχίζει και σπάει, τα γεγονότα παραβατικότητας ολοένα και αυξάνονται, υπάρχουν γειτονιές που είναι πλέον “άβατο”, ενώ σε πολλές περιπτώσεις – όπως αυτής της διάπραξης εγκλήματος εντός οικογένειας ή σχέσης – τα νέα δεν βγαίνουν καν “στον αέρα της δημοσιότητας”!
Αν γενικότερα ως κοινωνία έχουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της γυναικοκτονίας και να δουλέψουν πάνω σε αυτό οι θεσμοθετημένοι φορείς, ενεργοποιώντας όλα τα στοιχεία για την ανάσχεση της έντασης έως και εξάλειψης αυτού, στην περίπτωση της παραβατικότητας στους κόλπους των πολιτισμικών μειονοτήτων και κοινοτήτων (σ.σ. δυστυχώς ακολουθούν και φαινόμενα εντός των ισλαμικών κοινωνιών που διαβιούν στην Ελλάδα), το Κράτος θα πρέπει να επιληφθεί με εξειδικευμένους Ψυχολόγους – Ψυχιάτρους, να πλησιάσει και να μπεί μέσα στο πρόβλημα για να βρεθεί η λύση του.
Λύση δεν είναι η καταστολή!
Λύση δεν είναι η διαπόμπευση ή η δημοσιοποίηση κατ’ ανάγκη της καταγωγής του θύματος ή του θύτη.
Λύση είναι, σε μία οργανωμένη κοινωνία, να αναχαιτίζει τις κοινωνικές απειλές όταν αυτές επηρεάζουν το γενικότερο σύνολο.
Αλλως, εκτός της απλής παραβατικότητας, θα αρχίζουμε να θρηνούμε πολλά θύματα, που είτε τα χαρακτηρίσουμε “γυναικοκτονία” γιατί μας βολεύει, είτε τα χαρακτηρίσουμε έντονη κοινωνική έξαρση, η ουσία δεν θα αλλάζει όπως δυστυχώς και το αποτέλεσμα.