*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Αν ανοίξεις καθημερινά τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, την τηλεόραση και τα διαδικτυακά μέσα, θα διαπιστώσεις ότι ο κόσμος άλλαξε! Προς το καλύτερο σίγουρα όχι, μιας και “πρυτανεύουν” τα ναρκωτικά, οι εκβιασμοί, τα όπλα, οι δολοφονίες, οι γυναικοκτονίες, ανήλικη παραβατικότητα, αλκοόλ μέχρι θανάτου, βιασμοί και άλλα τόσα, που πριν λίγα χρόνια – αν και υπήρχαν – δεν αποτελούσαν το δεδομένο της καθημερινότητας.
Μέσα σε όλα αυτά τα περίφημα και κυρίως ξενόφερτα, η Ελλάδα παλεύει να σταθεί, με παράλληλη προσπάθεια και απέναντι στις εθνικές απειλές, στην ευρωπαϊκή αστάθεια και σε μία οικονομία που παραπέει και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το άμεσο μέλλον, πόσο μάλλον το μακροπρόθεσμο.
Αυτήν Ελλάδα όμως ονειρευτήκαμε και αυτή την Ελλάδα θα αφήσουμε τα παιδιά μας;
Θα πω κάτι, που τεκμαίρεται απο τα πραγματικά δεδομένα, αλλά ίσως πολλοί μου ορμήσουν φραστικά, αλλά δεν με νοιάζει:
-Οι γενιές του 1900 έως και το 1930 έχτισαν μία Ελλάδα ισάξια του παρελθόντος, τουλάχιστον δεν υπέστηλαν τη σημαία των αξιών! Ξαναέγραψαν την ποίηση, τη μουσική, επανέφεραν τα γράμματα στο προσκήνιο και η χώρα μας άρχισε να γίνεται εκ νέου υπολογίσιμη έναντι των υπολοίπων στη Μεσόγειο, την Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
-Οι γενιές του 1940 πάλεψαν ανάμεσα στα αποκαϊδια δύο πολέμων και σε κατοχικά σύνδρομα, που ακόμα και έτσι, συνέχισαν την πορεία των προηγουμένων γενεών.
-Οι γενιές του 1950 και του 1960, μεγάλωσαν με το άγχος των προηγουμένων να μη ζήσουν στερήσεις και πάνω στον πλούτο που βρήκαν έφτιαξαν μία Ελλάδα της ξενόφερτης μόδας, της υποτιθέμενης εξέλιξης, της εξαθλίωσης θεσμών και αξιών, βασιζόμενα όλα σε μία επίπλαστη “δημοκρατία”, όχι της πολυφωνίας και της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης, αλλά σε μία χειραγωγούμενη κοινωνία του χρήματος, του εύκολου πλουτισμού και της πολιτικής υποταγής των εκλεγμένων που εξυπηρετούν μέχρι και σήμερα αυτούς για να υπάρχουν.
Οι επόμενες γενιές, καθηλώθηκαν σε μία κοινωνία με διατεταγμένη υπηρεσία, με εξουσίες υποταγμένες στο χρήμα και στον συγκεντρωτισμό των “ολίγων” και τώρα καλούνται τα παιδιά μας, οι γενιές του 1990 και μετά, να βρουν “πατήματα” σε μία χώρα χωρίς προσανατολισμό, χωρίς πυξίδα, χωρίς όραμα!
Και αν ο Σταύρος Ξαρχάκος, με τα παιδιά στη Σύρο, έκανε τη διαφορά, μην ξεχνάτε, και αυτός στη γενιά του 1930-40 ανήκει. Είναι 83χρονών και δούλεψε πάνω στην ποίηση του Ελύτη, του Γκάτσου και τόσων άλλων!
Οι “trappers” όμως δεν είναι η Ελλάδα, δεν είναι ο ελληνικός πολιτισμός, δυστυχώς έχει αγγίξει τα παιδιά μας, που έμαθαν στις ξένες τροφές, και γιατί όχι σε αυτή που δίνει ηδονή με αλκοόλ και ναρκωτικά και με τατουάζ του άγνωστου και του μυστήριου!
Οταν το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο, το ερωτικό, το αγωνιστικό, το λαϊκό, το κλασσικό κράτησαν μία ολόκληρη κοινωνία, ένα ολόκληρο έθνος σε απόλυτη σύμπνοια και συνοχή, κανείς μεταγενέστερος δεν βρέθηκε να το διδάξει στα παιδιά μας.
Γιατί ακόμη και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ένα trapper είναι, σε καλύτερη μορφή. Οπου ο καθηγητής θα πάει με σκισμένο τζιν και καφέ στην τάξη, και ο μαθητής μπορεί να τον πλακώσει στις μπάτσες γιατί δεν του αρέσει η μάρκα απο το σκισμένο τζιν…
Γιατί ακόμη και το αξιακό μας σύστημα, ένα trapper είναι, αφού μπορούμε με μπουνιές και τσαμπουκάδες να επιβληθούμε στον μικρόκοσμό μας και αύριο σε μία ολόκληρη πόλη, σε μία ολόκληρη περιοχή.
Γιατί ακόμη και το πολιτικό μας σύστημα, ένα trapper είναι, όταν άμαθοι, άεργοι, απολίτικοι, γόνοι του συστήματος και υποταγμένοι στους “ολίγους”, μας εξουσιάζουν με τη δική μας ψήφο ή τη δική μας αποχή!
Και ύστερα εμείς απορούμε γιατί…
Θα έγραφα ώρες ολόκληρες, αλλά βρίσκομαι σε ένα ηλεκτρονικό μέσο, όπου ο μέσος όρος που θα διαθέσεις φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, δεν είναι πάνω απο 1,5 λεπτά της ώρας, σύμφωνα με τα στατιστικά.
Τούτο μόνο έχω να καταθέσω εδώ:
Η Ελλάδα που έμαθε πολιτισμό, πολιτική και γράμματα στον κόσμο, δεν είναι αυτό που ζούμε.
Τα παιδιά μας βασανίζονται και παλεύουν. Τα περισσότερα ξενιτεύονται όχι μόνο λόγο περιορισμένων δυνατοτήτων ανάπτυξης των δεξιοτήτων τους, αλλά και λόγω της αδίστακτης ελληνικής πραγματικότητας που εμείς οι ίδιοι ανεχόμαστε και διατηρούμε εις βάρος τους.
Ας τους ωθήσουμε να δουλέψουν για τη χώρα που ανήκουν και που μεγάλωσαν.
Ας του απενεχοποιήσουμε απο όλα αυτά για τα οποία δεν είναι υπεύθυνα.
Ας πάψουμε να υποθηκεύουμε το μέλλον τους, ανεχόμενοι τους αριστερούς και δεξιούς πειραματισμούς.
Ας απαγορεύσουμε στους “ολίγους” να διεισδύσουν ακόμα και μέσα στα σπίτια μας.
Στα σπίτια πρέπει να ξαναρχίσει η δουλειά με τα παιδιά μας. Εκεί να μιλήσουμε και να τους βοηθήσουμε να δουν το μέλλον και τις ευθύνες τους.
Είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι και πρέπει να δείξουμε το δρόμο της επαναφοράς!