* Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Επιδόματα… επιδόματα…επιδόματα! Παντού γυρνάς και δεν ακούς άλλη κουβέντα, απο το τι επιδόματα, πότε, ποιοι και πόσα θα δοθούν!
Οι καφετέριες γεμάτες απο επιδοματούχους ανέργους ή “εργαζόμενους” σε προγράμματα, αρκεί να είναι εξασφαλισμένες οι αποδοχές και η καρέκλα!
Και αναρωτιέται κανείς;
Απο πού όλα αυτά τα επιδόματα, ποιοι τα παίρνουν, και που οδηγείται αυτή η χώρα;
Τα προηγούμενα χρόνια, υπήρχε η δικαιολογία, ιδιαίτερα απο το 2012 μέχρι το 2017, της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων και άλλων τέτοιων.
Πριν το 2012 και μετά το 2017, ποιες δικαιολογίες υπήρχαν και υπάρχουν;
Πως γαλουχείται τελικά η κάθε γενιά και με ποιά στόχευση;
Τι σημαίνει άνεργος σήμερα;
Ποια η σημασία των επιδομάτων;
Τι σημαίνει ευάλωτη οικονομικά οικογένεια;
Επιτρέψτε μου να πω ελεύθερα ότι πρόκειται περί μιας ΚΟΡΟΪΔΙΑΣ ΟΛΚΗΣ, που οι πολιτικοί παίζουν με τη μιζέρια των πολιτών που οι ίδιοι έχουν τεχνικά δημιουργήσει, και οι πολίτες απο την άλλη ακολουθούν γιατί απλά βολεύονται να κάνουν το παιχνίδι τους και να ζουν υπο την κρατική αρωγή!
Συνένοχοι όλοι.
Και αυτοί που δίδουν τις παροχές και αυτοί που τις λαμβάνουν.
Βεβαίως, αμέσως θα μου πείτε “τι λες ρε φίλε, εύκολα είναι να μιλάς έξω απο το χορό. Δουλειές δεν υπάρχουν… Η οικονομία πάει κατα διαόλου…”
Και θα συμφωνήσω εξ’ αρχής, αλλά αμέσως μετά θα διαφωνήσω ως προς το εξής: Δουλειές δεν υπάρχουν. Σωστά. Αν ψάχνεις δουλειά 8ώρου, με πενθήμερο, με αερκοντίσιον, με αργίες δημοσίου, με ανοχή δημοσίου και με την άποψη ότι για όλα φταίει πάντα ο “κακός εργοδότης”, σίγουρα δεν θα βρεις…
Αν ψάχνεις δουλειά, με ένα απολυτήριο Λυκείου, επίσης δεν θα βρεις εύκολα.
Αν ψάχνεις με μεταπτυχιακά και την επιδιώκεις στη Θράκη, ίσως υπάρξουν δύο με τρείς θέσεις όλες και όλες.
Αν ψάχνεις δουλειά για να πάρεις 200 ένσημα και να βγεις στο επίδομα για κανέναν χρόνο, επίσης δεν θα βρεις εύκολα.
Και αν ψάχνεις δουλειά μετά τα 40 χρόνια ηλικίας, επίσης δύσκολα θα βρεις.
Δεν απαξιώνω κανέναν που ψάχνει δουλειά.
Η δουλειά είναι το ιερότερο πράγμα. Αυτό σε ολοκληρώνει, αυτό σε θρέφει.
Πρέπει όμως όλοι μας να αντιληφθούμε, ότι αν δεν παράγουμε δεν θα εισπράττουμε.
Γίνομαι σαφής αμέσως: ως υπάλληλος, όταν ζητώ δουλειά, πρέπει να αντιληφθώ ότι εφόσον εντάσσομαι σε μία επιχείρηση είμαι συμμέτοχος τόσο στην επιτυχία όσο και στην αποτυχία. Απο εμένα ως εργαζόμενο εξαρτάται εάν προσφέρω τα μέγιστα, έτσι ώστε να επιστρέφουν με τη δουλειά μου τουλάχιστον το τριπλάσιο των αποδοχών μου, και άρα η επιχείρηση να μπορεί να με πληρώνει χωρίς προβλήματα.
Επίσης, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι όλοι δεν μπορούμε να είμαστε εργαζόμενοι. Κάποιοι πρέπει να αποφασίσουμε να γίνουμε ελεύθεροι επαγγελματίες, άλλοι επιχειρηματίες, άλλοι αγρότες κλπ.
Ενα κράτος, για να αντέχει να πληρώνει τους πραγματικά αναξιοπαθούντες οικονομικά, υγειονομικά και κοινωνικά, θα πρέπει απο κάπου να εισπράττει και όχι να δανείζεται. Γιατί αν δανείζεται και κάνει επιδοματική πολιτική, τα αποτελέσματα είναι όλα αυτά που βλέπουμε όλα τα προηγούμενα χρόνια με μνημόνια και όχι μόνο.
Η κατάσταση δεν είναι ομαλή στην εθνική οικονομία, ούτε στην ευρωπαϊκή, ούτε στην παγκόσμια.
Σίγουρα έχουν μεταβληθεί πολλοί παράγοντες. Αρνητικά κυρίως, ελάχιστα θετικά.
Ομως, όλα αυτά δεν δικαιολογούν μία κοινωνία νωχελική, αδρανή, άεργη, αντιπαραγωγική που να βασίζεται στα επιδόματα και στις έκτακτες επιχορηγήσεις.
Μία αναπτυσσόμενη χώρα, βασίζεται στην ανάπτυξη, και ανάπτυξη σημαίνει δουλειά κυρίως στον ιδιωτικό τομέα και κατ’ επέκταση στο δημόσιο.
Ο πρωτογενής τομέας είναι στην Ελλάδα ο “κοιμώμενος γίγαντας” γιατί πολλοί θεωρούν ότι σημαίνει πισωγύρισμα. Λάθος μέγα. Οποιος ασχολείται ενεργά και σοβαρά με τη γη, δεν έχασε ποτέ.
Ο δευτερογενής τομέας, η μεταποίηση, το εμπόριο, το ηλεκτρονικό εμπόριο, είναι επίσης ένας νευραλγικός τομέας, που εκεί βεβαίως και κεφάλαια.
Και τέλος ο τριτογενής τομέας, η παρεχόμενες υπηρεσίες, ο τουρισμός, είναι μία ακόμη “βαριά βιομηχανία” που μπορεί να αναπτυχθεί στη χώρα μας.
Συνεπώς, αγαπητοί μου αναγνώστες και αναγνώστριες, ανεργία υπάρχει, οικονομική κρίση υπάρχει, αλλά πρέπει να παραδεχθούμε πως υπάρχει και έντονη ροπή προς την αεργία!
Γενιές της τελευταίας 25ετίας γαλουχήθηκαν να ζουν με επιδόματα, με επιδοτούμενα σεμινάρια και στο τέλος να επαιτούν απο το κράτος, χωρίς να αξιώνουν ένα μέλλον βέβαιο και στιβαρό.
Αυτό σημαίνει γενιές επιδοματούχων!
Και στην Ελλάδα, δεν αξίζει αυτό.
Η Ελλάδα, όπου και αν βρεθεί, μεγαλουργεί!
Γιατί όχι και στην Ελλάδα;