Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος – Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Επι δύο μήνες, ολόκληρη η χώρα ασχολήθηκε και διχάστηκε στη λογική της “ισότητας στον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων”.
Το ζήτημα, αν και αφορά μία μικρή κοινότητα στην Ελλάδα, αν και δεν αποτελεί “ευρωπαϊκή εντολή”, εντούτοις έφτασε στη Βουλή και με το γνωστό αποτέλεσμα πέρασε και έγινε νόμος του κράτους.
Δεν πρόκειται να ασχοληθώ και εγώ και να αναλύσω το θέμα. Εχει χυθεί πολύ μελάνι και έχουν ειπωθεί και γραφτεί χιλιάδες λέξεις, με τις οποίες άλλες συμφωνώ και άλλες όχι.
Το θέμα είναι τώρα, να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, αν δεχόμαστε όλοι ότι μία οικογένεια, Ελληνική Οικογένεια εν πάση περιπτώσει, είναι αυτή που περιλαμβάνει έναν άνδρα και μία γυναίκα, που ενώνονται με τα δεσμά του γάμου και τεκνοποιούν φυσιολογικά ή αποκτούν παιδιά στο πλαίσιο μιας υγιούς και ισορροπημένης συνύπαρξης.
Εχει τη διάθεση να επιστρέψει η κυβέρνηση στην κανονικότητα;
Θεωρεί κανονικότητα τη συνύπαρξη ετερόφυλων φύλων;
Αν ναι, τότε υπάρχει πολύ δουλειά εκεί, η οποία προς το παρόν γίνεται επιφανειακά στο υπουργείο Οικογένειας που θεσπίστηκε πολύ σωστά απο το 2023 οπότε και οι δεύτερες εκλογές που ανέδειξαν και πάλι τον κ. Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. κυβέρνηση.
Και αναφέρομαι στο γεγονός ότι η Ελληνική Οικογένεια έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού και σε έναν “αυτόματο πιλότο”.
Η Ελληνική Οικογένεια, η οποία διαχρονικά έχει αποδειχθεί ως η “ενδεδειγμένη θεσμική οικογένεια”, τόσο απο ειδικούς ψυχιάτρους όσο και απο οικογενειακούς συμβούλους, σήμερα περνά μία απο τις δυσκολότερες φάσεις της.
Αρκούν τα επιδόματα; Σαφώς και όχι.
Αρκούν οι λογικές των “νεωτεριστικών” ιδεών που εισέρχονται με νομοθετήματα; Σαφώς και όχι!
Η δουλειά που πρέπει να γίνει για να κρατηθεί η οικογένεια όρθια, είναι πολύ μεγάλη και ουσιαστική.
Ο θεσμός δεν συζητείται καν απο το σχολείο και τις πρώτες μαθησιακές ώρες για το κάθε παιδί. Οι γονείς στερούνται βασικών γνώσεων και το κενό αυτό οδηγεί πολλούς σε αυτοδικία και άσεμνες τάσεις.
Η πάλαι ποτέ λογική της παρέμβασης της Εκκλησίας, δεν έχει λογική υπο την έννοια ότι η θρησκευτική πεποίθηση του καθενός του δίνει πρόσθετα ή αφαιρετικά στοιχεία, σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί τη βάση μιας δομημένης οικογένειας.
Συνεπώς μιλάμε για την οικογένεια ως φύση, ως ύπαρξη, ως λειτουργία, ως θεσμό, ως ασπίδα κοινωνική, ως καταφύγιο, ως εφαλτήριο!
Αν πάψει η οικογένεια να είναι όλα αυτά, τότε παύει και ο λόγος ύπαρξής της.
Θεωρώ ότι η σημερινή κυβέρνηση, πέραν των πιέσεων που δέχεται για την νομοθέτηση αλλότριων λογικών, τις οποίες θα εισπράξει η ίδια η κοινωνία εντός ολίγων ετών, πρέπει να ασχοληθεί με την οικογένεια ως θεσμό και να ενισχύσει εκείνες τις δομές, οι οποίες θα παρέχουν στήριξη και αλληλεγγύη.
Η οικογένεια περνά τη δική της κρίση.
Κρίση, η οποία αν δεν θεραπευτεί, θα οδηγήσει σε κοινωνική καταρράκωση, εξαθλίωση και αφανισμό της αξιακής θέσης που κατείχε όλα αυτά τα χρόνια.
Οτι συμβεί απο εδώ και πέρα, θα είναι ευθύνη αποκλειστικά της κυβέρνησης.