*Γράφει ο Παναγιώτης Β. Πεντζουρίδης, Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Το ότι το ελληνικό κράτος έχει αποδείξει με κάθε τρόπο ότι παραλογίζεται, είναι δεδομένο! Το ότι όμως, εν έτη 2020 θα υπήρχαν άστεγοι σε μία χώρα που διαθέτει πλέον δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών και άλλων ευπαθών ομάδων και αντί στέγης θα μοίραζαν ΜΚΟ τρόφιμα και ρουχισμό, αυτό ίσως να αποτελεί το καλύτερο σενάριο για το γύρισμα μιας ταινίας τραγικού περιεχομένου!
Εχει τη δυνατότητα το κράτος να περιθάλψει τους άστεγους;
Και βεβαίως το έχει.
Το υπουργείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το 2018, επιχείρησε να χαρτογραφήσει το προφίλ του «άστεγου» στην χώρα μας, σε μία έρευνα σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Στην έρευνα συμμετείχαν οι δήμοι: Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πειραιά, Ηρακλείου, Νέας Ιωνίας, Τρικάλων και Ιωαννίνων.
Η έρευνα κατέγραψε συνολικά 1645, αστέγους εκ των οποίων οι 691 βρίσκονται στον δρόμο, ενώ οι 954 σε δομές.
Οι περισσότεροι άστεγοι, όπως καταγράφηκε από την έρευνα, είναι ελληνικής καταγωγής και άντρες, ενώ σημειώνεται ότι όταν στο παρελθόν, και ειδικότερα πριν την υπογραφή του Μνημονίου, οι περισσότεροι άστεγοι ήταν μετανάστες.
Όσον αφορά στην ηλικία των αστέγων, πρώτα στη λίστα είναι άτομα ηλικίας 18-44 ετών, ενώ ένα μικρό ποσοστό είναι συνταξιούχοι.
Μεγάλο ποσοστό του άστεγου πληθυσμού καταγράφηκε -όπως ήταν φυσικό- στην Αθήνα (793 άτομα, εκ των οποίων οι 353 βρίσκονται στο δρόμο). Στη Θεσσαλονίκη, ο πληθυσμός αυτός αντιστοιχεί σε 380 άτομα με τους 100 να ζουν στον δρόμο και 126 σε κοινωνικές δομές. Στο Ηράκλειο Κρήτης ο αριθμός των αστέγων φτάνει τους 119, στα Ιωάννινα τους 30, στα Τρίκαλα τους 35 και στη Νέα Ιωνία τους 23.
Οι περισσότεροι απάντησαν, ότι ο βασικός λόγος που τους οδήγησε στον δρόμο ήταν οι σοβαρές οικονομικές δυσκολίες και η ανεργία.
ΣΗΜΕΡΑ…
Η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική σήμερα. οι άστεγοι έλληνες πολλαπλασιάζονται, πεθαίνουν κυριολεκτικά στους δρόμους, η μόνη “φροντίδα” είναι ένα πιάτο φαγητό απο συσσίτια διαφόρων φορέων, και ενώ τα χρήματα για κοινωνική φροντίδα στοιβάζονται στα ταμεία του κράτους, οι υπεύθυνοι συνεχίζουν να κοιτούν στα δισεκατομμύρια των Βρυξελών για το Μεταναστευτικό.
Πόση αξία έχει λοιπόν ο Ελληνας στο κράτος που ζεί;
Ποιοι είναι οι Ελληνες άστεγοι σήμερα; Απο ποιες κοινωνικές τάξεις και πως έφτασαν εδώ;
Ποιος ο κοινωνικός πολιτισμός και ποιο το Κράτος Δικαίου, όταν οι άστεγοι γίνονται πλέον το γραφικό στοιχείο μιας γκρίζας εικόνας στην πρωτεύουσα, την συμπρωτεύουσα και άλλες μεγάλες πόλεις;
ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗ
Εννοείται ότι η περίθαλψη και η τακτοποίηση των μεταναστών δεν μπαίνει σε σύγκριση με τους άστεγους της χώρας. Είναι δύο διαφορετικά θέματα. Είναι δύο διαφορετικές κοινωνικές αναφορές, που δεν μπορούν και δεν πρέπει να μπουν στο ίδιο ζύγι, στην ίδια μοίρα. Στη μία περίπτωση πρόκειται για Ελληνα πολίτη, που για διάφορους λόγους βρέθηκε στην ανάγκη της περιπλάνησης ως άστεγος και απο την άλλη έχουμε αλλοδαπούς, μετανάστες, πρόσφυγες πολέμου, οικονομικούς μετανάστες, που θέλουν να διαφύγουν απο τη χώρα τους και προσπαθούν να βρουν ενα καλύτερο μέλλον.
Προτεραιότητα λοιπόν, για μία χώρα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας, είναι οι κάτοικοι της Ελλάδας. Βεβαίως και οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες για το Μεταναστευτικό. Αλλά προέχει το μέσα. Το μέσα μιας χώρας ταπεινωμένης, μιας χώρας εξαθλιωμένης απο τα πειράματα των “κορυφαίων” τοκογλύφων των Βρυξελών και όχι μόνο, μιας χώρας σε αποσύνθεση που ψάχνει προσανατολισμό.
Δείτε τους Έλληνες, πρωτίστως!
Οι υπόλοιποι έτσι και αλλιώς έχουν “διεθνείς συμμάχους”!