*Του Παναγιώτη Πεντζουρίδη, Δημοσιογράφου, Γενικού Διευθυντή του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον αλλά και αποτροπιασμό, τα όσα εξελίχθηκαν με τους δύο νεαρούς στην Αθήνα, στο συρμό του Μετρό, και τον εργαζόμενο σταθμάρχη.
Φαντάζομαι, όλοι γίνατε αποδέκτες των διαφόρων “αποκαλυπτικών” ειδήσεων και των “αποκλειστικών” πληροφοριών, ότι “επρόκειτο για μετανάστες Αφγανούς, που σκορπίζουν τον τρόμο και τον φόβο στην Πρωτεύουσα…” και τα διάφορα τέτοια!
Πριν ακόμη γίνουν οι συλλήψεις, πριν υπάρξει η ομολογία τους, πριν ακόμη συνταχθεί το αστυνομικό δελτίο, βάσει του οποίου εμείς οι δημοσιογράφοι γράφουμε ή ερευνούμε τις ειδήσεις, κάποιοι, εν ονόματι της “αποκλειστικότητας” και της τηλεθέασης ή αναγνωσιμότητας, προέτρεξαν να προεξοφλήσουν την καταγωγή και τον σκοπό των δύο νέων!
Δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για όλους εμάς, οι δύο νέοι δεν είναι μετανάστες, λαθρομετανάστες ή πρόσφυγες, αλλά Έλληνες πολίτες, ανήλικοι, που κάνοντας επίδειξη “μαγκιάς” και φυσικά “ανυπακοής”, έβγαλαν όλα τους απωθημένα στον κακόμοιρο τον εργαζόμενο του Μετρό, που τι τους ζήτησε; το αυτονόητο!
Και μέχρις εδώ η είδηση, μπορεί να είναι αδιάφορη για τους περισσότερους, μιας και στην πρωτεύουσα έχουμε καθημερινά τέτοια γεγονότα, όχι αυτής της βαρβαρότητας, αλλά σίγουρα η κατάσταση έχει ξεφύγει απο τα όρια της απλής επικινδυνότητας.
Καταρχήν το γεγονός ότι οι ανήλικοι είναι Έλληνες και όχι μετανάστες, εμάς μας χαροποιεί υπο την έννοια ότι δεν επιθυμούμε να στοχοποιούνται οι μετανάστες, επειδή κάποιοι απο αυτούς είναι ισλαμιστές και κακοποιά στοιχεία που αμαυρώνουν την εικόνα της πλειονότητας, που επιζητά μία καλύτερη ζωή. Και για εμένα προσωπικά, εκεί πρέπει οι υπηρεσίες του κράτους να εστιάσουν την προσπάθειά τους, να αποκλείσουν αυτά τα στοιχεία απο την υπόλοιπη κοινότητα των μεταναστών που ζει στην πρωτεύουσα. Αυτά ως προς τον πρόωρο και αυθαίρετο χαρακτηρισμό των ανηλίκων δραστών ως “μεταναστών”!
Πάμε λίγο παρακάτω το θέμα όμως και ας δούμε την παραβατική συμπεριφορά της σημερινής νεολαίας μας, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, που μιμείται τα ξένα κακά πρότυπα της Αμερικής, του Λονδίνου και της Γερμανίας, τα οποία κυκλοφορούν και ευρέως στο διαδίκτυο ως “παραδείγματα προς μίμηση”!
Ναι, πολύ καλά διαβάσατε, προτρέπουν με διάφορα βίντεο στους νέους μας, στα παιδιά μας, στο πως θα “ορθώνουν ανάστημα” έναντι της εκάστοτε εξουσίας και πως θα αντιδρούν όταν τους γίνεται σύσταση…
Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο αντικατοπτρίζει την εικόνα μιας κοινωνίας που οδεύει χωρίς πυξίδα, χωρίς αρχές και χωρίς αξίες, μια γενιά που μεγαλώνει με τα “ελεγχόμενα προβαλλόμενα” πρότυπα της παραβατικότητας ως μέσο αντίδρασης αλλά και εκτόνωσης!
Για τον ανήλικο νέο σήμερα, κυρίως σήμερα, για όλα φταίνε οι υπόλοιποι, το κράτος, το σπίτι, η γειτονιά, όλοι εκτός αυτών, μιας και υπερισχύει η άποψη “εσείς μας φέρατε στον κόσμο αυτό, δεν μας ρωτήσατε…”
Θα δανειστώ, ένα μέρος μιας εισήγησης της Βασιλικής Βλάχου ΔΙΔΑΚΤΩΡΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΣΑΕΑ, με θέμα: “Η Η εγκληματικότητα των ανηλίκων ως κοινωνικό φαινόμενο”
“Η παραβατικότητα των ανηλίκων συνιστά αδιαμφισβήτητα ένα φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας, το οποίο πρέπει να μας απασχολήσει όλους κυρίως λόγω των συνεπειών που επιφέρει στο κοινωνικό σύνολο, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το νεαρό της ηλικίας των ανηλίκων, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η εν γένει προσωπικότητά τους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και ανάπτυξη τη δεδομένη χρονική στιγμή, ουσιαστικά επιτρέπει να αντιληφθούμε την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης πληθυσμιακής κατηγορίας, την κρισιμότητα των όποιων μέτρων προς την κατεύθυνση της ομαλής κοινωνικοποίησής τους, αλλά και την ελπίδα, διότι όλοι οι νέοι, μεταξύ των οποίων και οι ανήλικοι παραβάτες, συνιστούν το μέλλον κάθε κοινωνίας. Για τους λόγους αυτούς, η παρέμβαση των θεσμικών οργάνων της κοινωνίας, αλλά και της πολιτείας ανάγεται σε ζήτημα υψίστης σημασίας και άμεσης προτεραιότητας.
Τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε ενώπιον διαρθρωτικών και ταχύτατων κοινωνικών αλλαγών που συχνά και για ποικίλους λόγους, αδυνατούμε να αφομοιώσουμε. Η παγκοσμιοποίηση, οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες και η πρόοδος των επιστημών, σε όλα τα επίπεδα, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, το έγκλημα ως γέννημα και αναπόσπαστο μέρος όλων των κοινωνιών, αποκτά και αυτό νέες διαστάσεις, ποιοτικές και ποσοτικές. Οι νέες μορφές εγκληματικότητας, αλλά και η συχνά αναφερόμενη έξαρση της εγκληματικότητας πρέπει να ενταχθούν στο προαναφερόμενο πλαίσιο των κοινωνιών του 21ου αιώνα. Οι ανήλικοι, σαφώς και δεν παραμένουν αμέτοχοι θεατές στην προαναφερόμενη σημερινή εικόνα του εγκλήματος. Αντίθετα, συμμετέχουν και συμμετέχουν ενεργά, αναλαμβάνοντας είτε το ρόλο του θύματος, είτε του θύτη. Ο τελευταίος δε ρόλος, θα πρέπει να προσεγγισθεί ιδιαίτερα προσεκτικά, προκειμένου να μην ενισχυθούν φαινόμενα στιγματισμού, που όχι μόνο σε τίποτα δεν βοηθούν, αλλά αντίθετα δυσχεραίνουν σημαντικά το έργο μας ως κοινωνία…”
Για εμένα, ως δημοσιογράφο, ως γονιό και ως πολίτη, θα πρέπει η τιμωρία των δύο νέων να είναι παραδειγματική. Δεν έχει σημασία να στοχοποιηθούν ούτε αυτοί ούτε και οι οικογένειές τους. Φέρουν όμως και οι δύο ευθύνες. Και πρέπει να τις επωμιστούν. Στο μέτρο και με τον τρόπο που αρμόζει.
Γιατί η κοινωνία μας, δεν μπορεί να πορευτεί άλλο με τέτοιες συνθήκες, με τέτοιους “κανόνες”, με τέτοια “πρότυπα”.
Η ευθύνη ανήκει πρώτα στις οικογένειές μας, μετέπειτα στα παιδιά μας, στην εκπαιδευτική κοινότητα και τέλος στην οργανωμένη κρατική μέριμνα.
Ελπίζω και εύχομαι, να μην έχουμε άλλο τέτοιο περιστατικό, που αμαυρώνει την εικόνα της χώρας και των νέων της!