Οι παθογένειες του Ελληνικού Κράτους είναι πλέον γνωστές και πολλές φορές γραφικές, αφού όσο και αν προχωράει η ψηφιακή εξέλιξη εντός των τειχών του κρατικού μηχανισμού, εντούτοις δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε συνέχεια αλλά ούτε και συνέπεια στην πορεία της χώρας!
Ενα ακόμα κραυγαλέο παράδειγμα αυτής της “κατ’ αποκοπήν” αντιμετώπισης ζητημάτων, χωρίς συντονισμό και σχεδιασμό, είναι και η περίπτωση των περιοχών Σουφλίου και Διδυμοτείχου στη Θράκη, που απο το 1976 παραμένουν εκτός “Τουριστικών Περιοχών” σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα που είχε εκδοθεί.
Δεν υπήρξε κανείς να το δει απο τότε; Πόσοι Πρωθυπουργοί και Πρόεδροι της Ελληνικής Δημοκρατίας πέρασαν και δεν… ακούμπησαν; Πόσοι Περιφερειάρχες (δοτοί και εκλεγμένοι), πόσοι Νομάρχες, πόσοι Δήμαρχοι και Κοινοτάρχες καθώς και σύμβουλοι;
Ολοι τους αγνοούσαν ή δεν ασχολήθηκαν με το θέμα.
Και να, που κάποιοι πιο “προχωρημένοι” αυτοδιοικητικοί, προφανώς στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν τον τόπο τους, βρήκαν το εμπόδιο μπροστά και το Σουφλί με το Διδυμότειχο να παραμένουν στα κατάστιχα… της “γκατζολίας” και της “δυσμενούς μετάθεσης” για τους δημοσίους υπαλλήλους των Αθηνών και όχι μόνο!
ΤΟ ΦΕΚ
Για την ιστορία, το 1976 το Προεδρικό Διάταγμα της εποχής, στο πλαίσιο της “Ανακήρυξης Περιοχών ως Τουριστικών Τόπων”, συμπεριέλαβε στο Νομό Έβρου την Αλεξανδρούπολη και τη Σαμοθράκη, όχι όμως το βόρειο Έβρο και δη το μαρτυρικό Σουφλί και το Διδυμότειχο.
Απο τότε, ουδείς είδε – άκουσε ή ενδιαφέρθηκε για το τι θα γίνει και με τις περιοχές αυτές, που όχι μόνο “κρατούν Θερμοπύλες”, αλλά έχουν μία σημαντική ιστορία, αντάξια ενός εναλλακτικού τουρισμού και τουριστικού προϊόντος για τη Θράκη και τη χώρα μας.
Σήμερα, οι Δήμαρχοι Σουφλίου και Διδυμοτείχου, παίρνουν την πρωτοβουλία να προχωρήσουν μπροστά και να άρουν αυτή την αδικία, έτσι ώστε να μπουν στους Τουριστικού Τόπους της Ελλάδας και το ιστορικό Σουφλί του Μεταξιού, αλλά και το Διδυμότειχο.
