Η ζωή δεν είναι εύκολη για τους Σύριους πρόσφυγες της Τουρκίας, που δεν κατάφεραν να φτάσουν στην Ευρώπη, ωστόσο είναι σαφώς σε καλύτερη κατάσταση από τους συμπατριώτες τους στο Λίβανο ή στην Ιορδανία. Εκεί, οι μετανάστες, ως επί το πλείστον, στερούνται του δικαιώματος για εργασία ενώ εκατοντάδες χιλιάδες εξακολουθούν να ζουν σε καταυλισμούς, σύμφωνα με δημοσίευμα του The Guardian την Τετάρτη.
Σύμφωνα με το άρθρο οι 3.7 εκατομμύρια Σύριοι στην Τουρκία συγκεντρώνονται κυρίως σε πόλεις όπως την νοτιοανατολική Γκαζιαντέπ και το οικονομικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, όπου παρά τις αντιξοότητες και τις προκλήσεις έχουν καταφέρει να ενσωματωθούν, να διαχειρίζονται επιχειρήσεις αλλά ακόμα και σε λίγες περιπτώσεις να αποκτήσουν υπηκοότητα.
Ο πληθυσμός της έκτης μεγαλύτερης πόλης της Τουρκίας, της Γκαζιαντέπ, έφτανε περίπου 1.5 εκατομμύριο πριν τον συριακό πόλεμο. Ωστόσο, από την έναρξη του πολέμου, έχει υποδεχτεί και καλωσορίσει 500.000 πρόσφυγες, δηλαδή σχεδόν όσους και η Κωνσταντινούπολη.
Το Ιρανικό παζάρι της Γκαζιαντέπ έχει αποτελέσει την καρδιά της συριακής κοινότητας, σύμφωνα με το the Guardian, μόλις 60 μίλια μακριά από την πόλη Χαλέπι, η οποία τώρα φαντάζει μίλια μακριά για τους πρόσφυγες.
«Όταν πηγαίνεις εκεί, όλοι μιλούν αραβικά, οι περισσότεροι καταστηματάρχες είναι από τη Χαλέπι και είναι γεμάτο από Σύριους. Είναι σαν να είσαι στο σπίτι.» ανέφερε η ιδιοκτήτρια εστιατορίου Lubna Helli.
« Θα ήθελα να επιστρέψω στη Συρία αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο τώρα.» προσθέτει. «έχω ήδη ξεκινήσει την επιχείρηση μου εδώ, τα παιδιά μου πηγαίνουν σε τουρκικό σχολείο..ίσως επεκτείνω την επιχείρηση μου με ένα ακόμα εστιατόριο στην Κωνσταντινούπολη… Η ζωή μου είναι πια εδώ» αναφέρει η 43χρονη.
Ωστόσο συνεχίζουν να υπάρχουν προβλήματα για τη Συριακή κοινότητα στην Τουρκία.
Ένα εκατομμύριο από αυτούς εργάζονται χωρίς τις απαραίτητες και νόμιμες άδειες, όντας με αυτόν τον τρόπο ευάλωτοι στην εκμετάλλευση, ενώ περίπου 40% των παιδιών παραμένουν εκτός σχολείων. Πάνω από το 60% των αστικών συριακών νοικοκυριών ζουν κοντά ή κάτω από τα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με το άρθρο του Guardian, και το ίδρυμα Brooking.
«Το σχέδιο μας ήταν πάντα η Ευρώπη.. να ενωθώ και πάλι με τα αδέλφια μου στη Γερμανία…» λέει ο 29χρονος Azam al–Ahmad.
«Έπρεπε να μαζέψω χρήματα και η σύζυγός μου να πουλήσει τα κοσμήματά της ώστε να καταφέρουμε να πληρώσουμε τους λαθρέμπορους για το ταξίδι. Αν με πιάσουν, ίσως χάσω το καθεστώς προστασίας μου ή απελαθώ….. όμως ακόμα κι έτσι, αξίζει τον κόπο» πρόσθεσε.
(*Επιμέλεια: Μεταφραστικό Τμήμα Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων)