Περίπου στο 25ο χλμ του Μαραθωνίου της Νέας Υόρκης το 2018, ο Μαρτίνους Έβανς είδε κάποιον να του γνέφει. Βγάζοντας τα AirPod του άκουσε τον άγνωστο συν-δρομέα να του λέει: «Είσαι αργός φίλε. Πήγαινε σπίτι σου».
O Εβανς, τότε 31 χρόνων, τερμάτισε από τους τελευταίους, με χρόνο λίγο άνω των οκτώ ωρών – ή έξι ώρες αργότερα από τον τερματισμό του νικητή του μαραθωνίου.
H αρχική του οργή για το συμβάν μετατράπηκε σε πείσμα. Την επόμενη φορά που έτρεξε, ο ίδιος φορούσε ένα μπλουζάκι με τη λεζάντα «SLOW AF» (χαμηλός καρδιακός ρυθμός) και μια χαμογελαστή χελώνα. Λίγο μετά, γεννιόταν ένα νέο κίνημα, ένας νέος σύλλογος δρομέων που χωρούσε τους πάντες, χωρίς εξαιρέσεις και αστερίσκους.
Σε πρόσφατη κυριακάτικη προπόνησή του στο Prospect Park του Μπρούκλιν, κάθε μερικά λεπτά, ο 36χρονος πια δεχόταν από διερχόμενους δρομείς ένα χαμόγελο, ένα «συγχαρητήρια», ένα νεύμα αλληλεγγύης.
Ο Μαρτίνους Έβανς είχε κερδίσει. Κι όχι μόνο για τον εαυτό του.
Ένας για όλους
Εδώ και χρόνια, ο Έβανς είναι άνθρωπος που εκπροσωπεί όσους δεν έχουν την εικόνα ενός «συμβατικού» δρομέα, όπως τον ορίζουν τα κοινωνικά πρότυπα: Αδύνατο, μυώδη – και συνήθως λευκό. Αντιθέτως, το κίνημα που δημιούργησε, χωρά στις τάξεις του όλους όσοι θέλουν να τρέξουν, ανεξαρτήτως κιλών, ρυθμού, αθλητικής κατάστασης, φύλου ή φυλής, υγείας. Το δόγμα του είναι απλό: «Θέλω να γνωρίζουν όλοι πως μπορούν να τρέξουν με το σώμα που έχουν αυτή τη στιγμή».
Είναι ο ιδρυτής του Slow AF Run Club, μιας ψηφιακής κοινότητας με περισσότερα από 10.000 μέλη παγκοσμίως. Με 135 κιλά, παραμένει ξεχωριστός και αγαπημένος μεταξύ των δρομέων που ένιωθαν στο περιθώριο ή ακόμη κι αποκλεισμένοι από το άθλημα.
Για εκείνον η περιπέτεια ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2012, όταν πήγε στο ορθοπεδικό με πόνο στο ισχίο. Ο γιατρός του τού διεμήνυσε πως «ή θα χάσεις κιλά ή θα πεθάνεις». Προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του, με ένα αμήχανο χαμόγελο, κατάφερε να κάμψει τις αρχικές άμυνες, ανακοινώνοντας πως θα έτρεχε σε μαραθώνιο. Ο γιατρός ξέσπασε σε γέλια, λέγοντάς του πως «ο μαραθώνιος θα σε σκοτώσει».
Ωστόσο, ο ίδιος το είπε και το έκανε. Έκτοτε, έχει τρέξει δεκάδες μαραθωνίους κι άλλες διοργανώσεις, έκανε μεταπτυχιακό στην έρευνα για τη δημόσια υγεία, πήρε πιστοποίηση προπονητή, πόζαρε στο εξώφυλλο του Runner’s World και έκανε γυμνή φωτογράφιση στο Men’s Health, εμφανίστηκε σε διαφήμιση της Adidas και έγραψε το βιβλίο «Slow AF Run Club: Ο απόλυτος οδηγός για όποιος θέλει να τρέξει» (Slow AF Run Club: The Ultimate Guide for Anyone Who Wants to Run).
Η χοντροφοβία κινητήριος δύναμη
Μεγαλώνοντας στην ανατολική πλευρά του Ντιτρόιτ, ο γιος δύο μαύρων εργατών της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, δεν ήξερε κανέναν που έτρεχε για τη διασκέδασή του. Οι περισσότεροι άνθρωποι που εκείνος γνώριζε, θεωρούσαν πως το τρέξιμο ήταν δραστηριότητα των λευκών.
Από μικρό παιδί τον κορόιδευαν και τον περιφρονούσαν για τα κιλά του. Στη γειτονιά ήταν γνωστός ως «Μάρτι ο χοντρός». Όταν προσπάθησε να μπει σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, ο προπονητής τον ανάγκασε να φορέσει μια σακούλα σκουπιδιών «για να ιδρώσει και να χάσει λίπος». Προφανώς, δεν έχασε βάρος. Μόνο αξιοπρέπεια, μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του.
Κόντρα στο πώς τον έβλεπαν οι άλλοι και αφού μπήκε στην ομάδα ποδοσφαίρου του Λυκείου του, άρχισε να νιώθει αυτοπεποίθηση για τις σωματικές και αθλητικές του ικανότητες. Φοίτησε στο Lane College του Τενεσί με υποτροφία ποδοσφαίρου, προτού πάρει μεταγραφή για το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν όπου σπούδασε Επιστήμη της Άσκησης. «Σκεφτόμουν ίσως τελικά μάθω πώς να προπονούμαι και χάσω κιλά. Και τότε μπορέσω επιτέλους να γίνω αποδεκτός».
Όταν, μετά την περιπέτεια με τον γιατρό, άρχισε να τρέχει, διαπίστωσε πως, παρότι είχε ξεκινήσει με πείσμα για να αποδείξει σε άλλους πως μπορεί, του άρεσε η φυσική αυτή δραστηριότητα και απολάμβανε τις διαδρομές. Κι αυτό παρά τις κατά καιρούς προσβολές από πεζούς ή άλλους δρομείς.
Μία φορά, θυμάται ο ίδιος, τον σταμάτησε η αστυνομία και τον ανέκρινε ενώ έτρεχε. Κάθε φορά που ένιωθε νικημένος, έριχνε μια ματιά στο τατουάζ του δεξιού του καρπού που έγραψε «no struggle, no progress» (Χωρίς μάχη, δεν υπάρχει πρόοδος). Πλέον, γυμνάζεται συχνά και χωρίς μπλουζάκι, προκαλώντας θαυμασμό, αλλά ακόμη και τώρα την απορία κάποιων πού βρίσκει την αυτοπεποίθηση για όλο αυτό.
Ο Έβανς παραμένει 135 κιλά. Υγιέστατος, όμως, με τους δείκτες του όλους άριστους. Ο ίδιος επιμένει να μη μετρά την ευτυχία ή την επιτυχία του ως δρομέα σε νούμερα. Τρέχει απλώς για τη χαρά της φυσικής άσκησης, για τον εαυτό του και φυσικά για τους άλλους και ζει αποδεχόμενος τον εαυτό του και τους άλλους όπως είναι.
Πηγή: New York Times
