Του Μάνου Ζαχαριουδάκη
Πολιτικός Επιστήμονας
Μετά την τρομακτική έκρηξη της Τρίτης στο λιμάνι της βηρυτού όπου 2.750 τόνοι νιτρικής αμμωνίας πυροδότησαν μία έκρηξη σαν να ήταν σεισμός 4,5 ρίχτερ και πέρα από το ατελείωτο δράμα των ανθρώπινων και υλικών απωλειών, επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο με τον πιο άσχημο τρόπο ένας δυσεπίλυτος γρίφος της περιοχής: Ο Λίβανος .
Η εύθραυστη δημοκρατία του Λιβάνου βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο αφού η μάχη επιρροής τόσο της Σαουδικής Αραβίας όσο και του Ιράν καλά κρατούν. Το συνεχιζόμενο εμπάργκο όπλων προς το καθεστώς του Σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ, που κρατάει κλειστά τα σύνορα με τη Συρία, η ανυπαρξία πολιτικού διαλόγου και οικονομικών επαφών με το Ισραήλ, και η όλο και αυξανόμενη επιρροή της Χεζμπολάχ σε μεγάλα στρώματα της λιβανέζικης κοινωνίας και όχι απαραίτητα μόνο στον σιίικο μουσουλμανικό πληθυσμό, δημιουργούν το απόλυτο κενό εξουσίας αλλά και επιρροής στη χώρα.
Ο Λίβανος μόλις το 2019 έκανε αίτηση για ένταξη σε πρόγραμμα στήριξης του ΔΝΤ, και απότοκο των οικονομικών αδιεξόδων καθώς και των πολιτικών προβλημάτων εδώ και μία δεκαετία είναι η απότομη αύξηση των τιμών καυσίμων τροφίμων η βίαιη φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος της λιβανέζικης μεσαίας τάξης, η καταβαράθρωση της λιβανέζικης λίρας δημιουργούν ένα σκηνικό το οποίο είναι πολύ επικίνδυνο να εκραγεί το αμέσως επόμενο διάστημα.
Η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία όχι για λόγους γοήτρου, οχι επειδή στο Λίβανο κατοικούν πάνω από 10.000 Έλληνες, αλλά επειδή υπάρχει γεωγραφική εγγύτητα με την Κύπρο τι παραδοσιακά στενή πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί δεσμοί με τη χώρα θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες ώστε να φανούν μπροστά τόσο στο ανθρωπιστικό όσο και στο πολιτικό κομμάτι στήριξης της λιβανικής κυβέρνησης και να αποτρέψουν περαιτέρω διείσδυση τόσο του Κατάρ και της Τουρκίας όσο και όλων αυτών που επιβουλεύονται την ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών και του εύθραυστου πολιτικού συστήματος στο Λίβανο.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα του Λιβάνου το οποίο καταρτίζει πολιτική κατανομή εξουσιών με βάση τα θρησκευτικά ποσοστά, ο πρόεδρος της χώρας είναι Μαρωνίτς Χριστιανός, ο πρωθυπουργός είναι Σιίτης Μουσουλμάνος ο πρόεδρος της βουλής είναι ελληνορθόδοξος.
Οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί στο Λίβανο ακόμα και με την παρουσία 1,5 εκατομμύριο σύρων προσφύγων είναι εύθραυστοι. Και η Ελλάδα οφείλει να είναι παρούσα.