ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Μάρα Καλλέργη – Δημοσιογράφος
Όσο και αν η ανθρωπότητα έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου, τα γεγονότα μαρτυρούν ότι, για εμάς τις γυναίκες, κάποια πράγματα δεν είναι ακόμα αυτονόητα και πρέπει να τα διεκδικούμε ξανά και ξανά. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να ξέρουμε καλά τι είναι αυτό που δικαιούμαστε και μας αξίζει, ώστε να μην παραχωρήσουμε ποτέ ούτε εκατοστό εδάφους σ’ εκείνους που θέλουν να μας διαφεντεύσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Γι’ αυτό και αυτή η μαμά θέλει η κόρη της να γνωρίζει τα δικαιώματά της από μικρή, ώστε να μην την υποτιμήσει και να μην την αδικήσει κανείς μεγαλώνοντας.
«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχε τις γυναίκες ψηλά, με πατέρα και παππού που σέβονταν τις συζύγους και στήριζαν τις κόρες τους. Ήρθε, όμως, κάποια στιγμή που αντιλήφθηκα πως, όσο τυχερή και αν ήμουν, δεν έπαυα να ζω σε μια φούσκα. Ήμουν προνομιούχα και δεν το γνώριζα καν.
Βλέπετε, η μεταχείριση που είχαν οι γυναίκες της οικογένειάς μου ήταν θέμα επιλογής. Και μάλιστα, όχι δικής τους αλλά των αντρών και των πατεράδων τους. Άλλα χρόνια, θα μου πείτε. Ναι, αλλά δεν είναι και λίγες οι συμπεριφορές και οι απόψεις που μοιάζουν αναχρονιστικές αλλά επιμένουν να κυριαρχούν.
Όταν, λοιπόν, μπήκα στην εφηβεία, άρχισα να βλέπω πόσο δρόμο είχαμε ακόμα να διανύσουμε ώσπου να μπορούμε να πούμε πως η γυναίκα έχει στην κοινωνία μας τη θέση που της αξίζει, δίπλα και όχι κάτω απ’ τον άντρα της. Και φυσικά, όχι κάτω απ’ τους άντρες γενικώς, αφού, κακά τα ψέματα, δεν λίγοι εκείνοι που τείνουν να υποτιμούν όχι μόνο τη γυναίκα τους, αλλά όλες μας και σε κάθε ευκαιρία: στη σχέση, στη δουλειά, στο δρόμο, στα ΜΜΜ, στην ουρά της τράπεζας… παντού.
Κατάλαβα έτσι πως, αν και έμαθα ποια είμαι και τι μου αξίζει μέσα απ’ το στενό περιβάλλον μου, αυτό δεν είναι δεδομένο για τις περισσότερες από εμάς. Ούτε καν για όσες μεγαλώνουν σε αντίστοιχα σπίτια, αφού, όπως κι εγώ, χάνουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους όταν καταλαβαίνουν πως όταν βρεθούν έξω απ’ το οικείο περιβάλλον τους καλούνται να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Αυτονόητα για κείνες, αλλά όχι για όλες.
Συνεπώς, όσο στοργικός, γεμάτος κατανόηση και σεβασμό και αν είναι ο μπαμπάς της, η κόρη μου μπορεί να βιώσει το ίδιο σοκ που βιώσα κι εγώ όταν βγει σιγά σιγά στον πραγματικό κόσμο.
Κοντολογίς, θα δει και θ’ ακούσει πράγματα που θα της είναι ξένα, ενώ θα έπρεπε να της είναι απορριπτέα. Θα έπρεπε να γνωρίζει, δηλαδή, από μικρή ότι αυτό που της χαρίστηκε δεν έχει χαριστεί σε όλα τα κορίτσια εκεί έξω. Να ξέρει ποια είναι τα δικαιώματά της, αλλά και πως να τα διεκδικεί όπου και αν βρεθεί, απέναντι σε οποιονδήποτε της τα αρνείται.
Γι’ αυτό θέλω η κόρη μου να βγει απ’ το σπίτι μας θωρακισμένη απέναντι σε όποιον θελήσει να την παρενοχλήσει, ευθέως ή με πλάγιο τρόπο, να την δελεάσει να κάνει κάτι που δεν επιθυμεί, να υποτιμήσει την προσωπικότητα, τις περγαμηνές ή τη δουλειά της.
Θέλω να πιστεύει στον εαυτό της, να είναι ανεξάρτητη και τολμηρή, να κυνηγά τα όνειρά της χωρίς να επηρεάζεται απ’ τη γνώμη ή το βλέμμα κανενός και να μην αφήνει κανέναν να ξεπερνά τα όρια που η ίδια έχει ορίσει.
Θέλω η κόρη μου να είναι μια γυναίκα δυναμική, που χαράζει νέους δρόμους και με τη στάση της δεν βελτιώνει απλώς τη ζωή της, αλλά συμμετέχει ενεργά στην βελτίωση της ζωής όλων των γυναικών του κόσμου.
Θέλω, μ’ άλλα λόγια, να είναι μια γυναίκα ευτυχισμένη και ελεύθερη!»
Πηγή: mama365.gr
