Ανάλυση: Παναγιώτης Πεντζουρίδης, Γενικός Διευθυντής του Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Η καταγγελία του Νίκου Ανδρουλάκη, τη δεδομένη χρονική στιγμή, για την παρακολούθηση του κινητού του τηλεφώνου την περίοδο που έθεσε υποψηφιότητα για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ερευνάται πλέον απο τις Δικαστικές Αρχές της χώρας.
Ο λόγος της διερεύνησης δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η παρακολούθηση μόνο, αλλά τι κρύβεται πίσω απο αυτή, ποιοι ενημέρωσαν τον κ. Ανδρουλάκη, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση γνώριζε την πληροφορία, ποιοι τη διέρευσαν και με ποιο σκοπό!
Η κόντρα Μητσοτάκη – Ε.Ε.
Εδώ και ένα 6μηνο περίπου, η Ευρώπη δεν καλοκοιτάει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του, δεδομένου ότι λειτουργεί σε πολλούς τομείς μονομερώς, τόσο στην εξωτερική πολιτική της χώρας, στις αμυντικές δαπάνες, όσο και στην υπόθεση της ενέργειας, κάτι που ενοχλεί πολύ την σημερινή ηγεσία της Κομισιόν.
Δεν είναι λίγες οι φορές που Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάιεν, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τους τελευταίους 2 μήνες, έχει συστήσει στον κ. Μητσοτάκη να προσέλθει σε εκλογές ή να σχηματίσει κυβέρνηση οικουμενικής αποδοχής, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα νέα οικονομικά δεδομένα απο μία ισχυρή κυβέρνηση.
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, μιας και η Ευρώπη, προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την παρεμβατικότητά της στα Βαλκάνια και όπως και στη Βουλγαρία, έτσι και στην Ελλάδα, θέλει τη “δική της κυβέρνηση” για να περάσει εκ νέου και άλλα μέτρα λιτότητας για να ισοσταθμιστεί το βάρος της οικονομίας απο τον ευρωπαϊκό Βορρά.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει αρνηθεί ξεκάθαρα σε μία λογική λιτότητας χωρίς αντίκρισμα και αντιπρότεινε πάντα την παράλληλη αναπτυξιακή πορεία με συμμαχίες και εκτός Ευρώπης που απο πλευράς Ελλάδας, δεν υπήρχε οικονομικό βάρος στα υπόλοιπα μέλη – κράτη της Ένωσης. Αυτό όμως δεν θα ήταν αρεστό στην γερμανική ηγεσία της Ε.Ε. που θέλει το γενικό “κουμάντο” στις οικονομίες των χωρών – μελών της.
Τι θα μπορούσε λοιπόν να κλονίσει μία κυβέρνηση που συνεχίζει να τυγχάνει της αποδοχής των πολιτών της, διανύοντας τον τρίτο χρόνο διακυβέρνησης;
Ο ρόλος Ανδρουλάκη
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρόσφατα εκλεγμένος Πρόεδρος του κόμματος, έχει δημιουργήσει διάφορες “άκρες” στα ευρωπαϊκά έδρανα και όχι μόνο.
Οι σχέσεις του – και αυτό είναι σαφώς ενδεδειγμένο για έναν ευρωβουλευτή – με όλες τις πτέρυγες της Ευρωβουλής είναι καλές, η επικοινωνία του επίσης σε πολύ καλό επίπεδο, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μετέφερε μηνύματα της ευρωπαϊκής ηγεσίας μέσω των αντιπροσώπων του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, διότι ο ίδιος στερείται το δικαίωμα παρουσίας σε αυτό, λόγω μη εκλογής του σε εθνικό επίπεδο.
Σύμφωνα με την καταγγελία του κου Ανδρουλάκη στο επίμαχο θέμα της παρακολούθησης του κινητού του τηλεφώνου, δηλαδή το Δεκέμβρη του 2021, η Ευρώπη “είχε γνώση και τον ενημέρωσε για το γεγονός”!
-Ποιός λοιπόν ήξερε και ενημέρωσε την Ευρώπη για το θέμα της υποκλοπής κινητού Ανδρουλάκη στην Ελλάδα;
-Ποιές θεσμικές υπηρεσίες αντίστοιχες της ΕΥΠ, διαθέτει η Ε.Ε. και μπορεί να έχει τέτοια πληροφορηση;
-Και γιατί τώρα και όχι τότε που διέρρευσε η πληροφορία ή έγινε το γεγονός;
Η παρέμβαση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κου Ντογιάκου, θα κινηθεί, εκτός της ευθύνης των παρακολουθούντων, και στο ποιοι, πως και πότε διέρρευσαν την πληροφορία στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία οφείλει να δώσει εξηγήσεις για τον σκοπό της διαρροής, που σε κάθε άλλη περίπτωση αυτός που έπρεπε ταυτόχρονα να ενημερωθεί ήταν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης μαζί με τον θιγόμενο πολιτικό Νίκο Ανδρουλάκη.
Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Και όλο το υλικό της πληροφορίας, που επιβεβαιώθηκε απο άλλο “βαθύ λαρύγγι” του Μαξίμου ή της ΕΥΠ, πήγε απευθείας στον κ. Ανδρουλάκη, ο οποίος με τη σειρά του βεβαίως άρπαξε την ευκαιρία (;) να προχωρήσει στη μήνυση και την καταγγελία, δημιουργώντας αναστάτωση στο πολιτικό σύστημα, με ότι ακολούθησε στη συνέχεια με τις παραιτήσεις.
Το ερώτημα που γεννάται είναι, πόσο ατομική και πολιτική θεωρείται η κίνηση Ανδρουλάκη, τη δεδομένη χρονική στιγμή;
Και γιατί αμέσως μετά τον πρώτο θόρυβο που ξέσπασε, έσπευσε να αναγάγει το θέμα σε επίπεδο “Δημοκρατίας και Θεσμών”, ενώ κάτι τέτοιο αρχικά δεν υπήρχε στον πολιτικό του και καταγγελτικό του λόγο;
Τι είναι αυτό που φόβισε στην πραγματικότητα τον κ. Ανδρουλάκη, που ανέλαβε το βάρος της ευθύνης να αποδείξει όλα όσα ισχυρίζεται αλλά και τις πηγές του, μιας και ο ίδιος δεν το εντόπισε κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης;
Στην προκειμένη περίπτωση, άγνοια κινδύνου για τον κο Ανδρουλάκη, του οποίου η πολιτική εμπειρία περιορίζεται εντός κόμματος και στην Ευρωβουλή, δεν δικαιολογείται.
Άρα, το βάρος της απόδειξης ότι δεν είναι ο “λαγός” των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της ηγεσίας της Ε.Ε. εις βάρος της πολιτικής σταθερότητας και της οικονομικής ανάκαμψης στην Ελλάδα, βρίσκεται στις πλάτες του.
Αν δικαιωθεί και επιβεβαιωθεί, η ιστορία θα τον γράψει στις σελίδες ενός οξυδερκή πολιτικού, που βοήθησε πραγματικά τη Δημοκρατική λειτουργία της χώρας.
Αν δεν δικαιωθεί όμως, η ιστορία θα τον κατατάξει σε εκείνους που απο νωρίς έδειξαν το πολιτικό τους υπόβαθρο και τη συνήθεια της υπόγειας πολιτικής λειτουργίας.
Ο πολιτικός χρόνος δεν αργεί και δεν λησμονεί!