Του Σεμπαϊδήν Καραχότζα
Σε λίγες μέρες όλοι εμείς οι μουσουλμάνοι θα γιορτάσουμε τη μια από τις δυο μεγάλες θρησκευτικές γιορτές μας, το Ραμαζάν Μπαϊράμ αλλά τώρα τίποτα δε θα είναι όπως πριν.
Είναι ώρα προσωπικής ευθύνης για τον καθένα μας, είναι ή ώρα που θα πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλουμε.
Ναι, θέλουμε να πάμε στο τζαμί όπως παλιά, ναι θέλουμε να πάμε σε γονείς, παππούδες και γιαγιάδες για να τους ευχηθούμε, ναι θέλουμε ένα Μπαϊράμ σαν τα προηγούμενα. Πρέπει όμως;
Οι ειδικοί λένε όχι όπως όχι είπαν και στον χριστιανό το Πάσχα. Κι εκείνος ήθελε να πάει στην εκκλησία, κι εκείνος ήθελε να γιορτάσει το Πάσχα με συγγενείς και φίλους αλλά δεν το έκανε.
Τότε βέβαια τζαμιά και εκκλησίες ήταν κλειστά ενώ τώρα λειτουργούν αλλά λειτουργούν κάτω υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αν όλοι εμείς οι μουσουλμάνοι πάμε στο τζαμί το Μπαϊράμ, είναι αδύνατον να τηρηθεί η απαιτούμενη απόσταση μεταξύ μας. Θα είμαστε κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον κι αυτό σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Τι είναι προτιμότερο άραγε; Ποια είναι μεγαλύτερη αμαρτία; Να μην κάνουμε μια προσευχή ή να προξενήσουμε έστω και άθελα μας κακό σε κάποιους άλλους ή ακόμα και στον εαυτό μας; Να μην πάμε στους ηλικιωμένους γονείς και παππούδες μας ή να βάλουμε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές;
Αγαπητέ συντοπίτη μουσουλμάνε, βάλε το χέρι στην καρδιά και πάρε τη σωστή απόφαση.
Ας μην πάμε αυτό το Μπαϊράμ στο τζαμί. Ας ευχηθούμε τηλεφωνικά στους ηλικιωμένους συγγενείς μας για να είμαστε όλοι εδώ το επόμενο Μπαϊράμ και να μπορούμε να το γιορτάσουμε όπως παλιά.
Καμιά γιορτή, καμιά προσευχή δεν είναι πιο σημαντική από την υγεία και την ανθρώπινη ζωή. Ο εχθρός είναι ακόμα εδώ, δεν έφυγε. Ας μην του δώσουμε πεδίο δράσης.
Φιλικά και με απόλυτο σεβασμό στον καθένα σας.
ΚΑΛΟ ΜΠΑΪΡΑΜ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΌΛΟΙ ΣΑΣ